Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

Η ιστορία του. Κεφάλαιο 12. Ιστορικά (Μέρος ΙΙ).


ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΩΔΕΚΑΤΟ (ΜΕΡΟΣ ΙΙ)

 

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΑΛΛΙΑΝΙΟΥ


     [...ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ (ΜΕΡΟΣ Ι)]

  
     6. ΑΡΙΣΤΕΙΑ ΚΑΛΛΙΑΝΑΙΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ 1821

     Ο πόλεμος τελείωσε. Οι Τούρκοι έφυγαν για πάντα. Το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος «εσκέφθη» να δώσει προς ηθική και υλική ικανοποίηση ένα μετάλλιο και μερικά προνόμια στους αγωνιστές της επανάστασης.
     Περί τούτου, την 20ην Μαΐου 1834 εξεδόθη το διάταγμα περί απονομής αριστείου. Οι επακολουθήσαντες διαφωνίες και εδώ έφθασαν στο σημείο να συγκροτούνται «επιτροπές απονομής αριστείων», από το 1833, το 1845, μέχρι το 1861. Το αποτέλεσμα ήταν ότι πολλοί από τους αγωνιστές είχαν πεθάνει. Πιθανόν οι απόγονοι των αγωνιστών, που τους δινόταν το δικαίωμα της αίτησης, να μην το εξάσκησαν ή να μην γνώριζαν. Πάντως αρκετές αιτήσεις και τέτοια διπλώματα αγωνιστών σώζονται σήμερα, τόσον στο τμήμα Χειρογράφων και Ομοιοτύπων της Εθνικής Βιβλιοθήκης Αθηνών, όσον και των Γ. Α. Κ. από όπου αντλήσαμε μερικές από τις αιτήσεις των παλαιότερων Καλλιαναίων.
     Η υλική και ηθική αμοιβή στους κατέχοντες το δίπλωμα και το αριστείο του αγωνιστή συνοψίζονται στο: «….Έκαστον αριστείον εδίδετο δια διπλώματος. Οι τιμώμενοι ηδύνατο να οπλοφορούν, να κατέχουν το πρώτον τόπον τιμής μετά τας αρχάς εις όλας τα εορτάς των δήμων. Ήσαν ελεύθεροι πάσης σωματικής εργασίας κ.λ.π. Εις τους αξιωματικούς δε απεδίδετο αι τιμαί του βαθμού των, αφαιρείτο δε από εκείνους που κατεδικάζοντο δια πλημμελήματα ή κακουργήματα κ.λ.π. Δια του Δ/τος της 18 (30) Σεπτεμβρίου 1835 το αριστείον έλαβε το σχήμα του Ελλην. Σταυρού με στέφανον δάφνης. Εις το εν μέρος εχαράχθησαν αι λέξεις «Όθων Α’ Βασιλεύς της Ελλάδος», εις δε το άλλο «τοις ηρωϊκοίς προμάχοις της πατρίδος». Βλ. εις άλλην σελίδαν το παράσημον….». (Ν. Ι. Φλούδας. Βυζικιώτικα. Τόμος Πρώτος. Σελ. 198).
     Ακριβή εικόνα του εν λόγω αριστείου παραθέτουμε στο τέλος του παρόντος στο ανάλογο σχετικό Παράρτημα.
     Από την ερευνά μας στο τμήμα Χειρογράφων και Ομοιοτύπων της Εθνικής Βιβλιοθήκης Αθηνών όπου φυλάσσονται μερικά εκ των αρχείων των αγωνιστών του 1821, και λέμε μερικά. γιατί κάποια άλλα ως προαναφέραμε βρίσκονται στα Γ. Α. Κ., βρήκαμε:

Αύξων αρθ.
Ονοματεπώνυμο
Παλαιός αριθ. Μητρώου
Βαθμός– Τάξη
Επαρχία
02083
Γεώργιος Γιαννακόπουλος ή Κοκοσούλης

 
Εβδόμη
Γορτυνία
03043
Ηλίας Διαμαντόπουλος
005462

 
Γορτυνία
02194
Σκέτος Ηλίας
005486
Δευτέρα
Γορτυνία

(Υπουργείο Πολιτισμού και Επιστημών. Μητρώον Αγωνιστών του 1821 της Εθνικής Βιβλιοθήκης κατά τόπο καταγωγής – κατοικίας. Τόμος 2. Σελ. 357, 360 και 387 αντίστοιχα).
     Από τα κάποια άλλα βιβλία του εν λόγω τμήματος, στα οποία έχουν ταξινομηθεί οι Αγωνιστές κατά αλφαβητική σειρά βρήκαμε:

Αύξων αρθ.

Επώνυμο όνομα

Παλαιός αριθ. Μητρώου
Παρατηρήσεις
Επαρχία
02083
Κοκοσούλης Γεώργιος

 
Βλέπε Γιαννακόπουλος Γεώργιος
(α/α 02083)
Γορτυνία
02914
Σκέτος Ηλίας
005486

 
Γορτυνία

     (Υπουργείο Πολιτισμού και Επιστημών. Μητρώον Αγωνιστών του 1821 της Εθνικής Βιβλιοθήκης κατά επώνυμο. Γράμματα Κ και Σ.).
     Οι αιτήσεις και τα ανάλογα διπλώματα των εν λόγω αγωνιστών καθώς και γενικότερα των παλαιότερων Καλλιαναίων, όσων μπόρεσε να εξακριβώσει η ερευνά μας, τόσον από το εν λόγω τμήμα όσον και από τα Γ. Α. Κ. έχουν ως εξής:
 

     Α. ΠΡΩΤΗ ΑΙΤΗΣΗ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ Ή ΚΟΚΟΣΟΥΛΗ ΤΟ 1841


     Ο Γεώργιος Γιαννικόπουλος ή Κοκοσούλης πρόκειται για ένα παιδί του γνωστού μας πλέον Γιαννίκου, ο οποίος ονομάστηκε Γιαννικόπουλος από το βαπτιστικό όνομα του πατέρα του καθώς και Κοκοσούλης (κόκκος από το Σούλι) από τον πιθανό τόπο καταγωγής του Γιαννίκου. Η αίτηση του Γεωργίου Γιαννικόπουλου ή Κοκοσούλη έχει ως εξής:
 
     «Αίτησις Γεωρ. Γιαννικόπουλου
κατοίκου Καλλιανίου ή Κοκοσούλη
Βερβίτσα 21 9μβρίου 1841                                                                                1672

     Ο υποφαινόμενος αφού ηνέχθη, ο περί ανεξαρτησίας ιερός αγών δράξας ο υποφαινόμενος τα όπλα παραυρέθητο όλας τας κατά του εχθρού μάχας αφού λοιπόν η Α. Μ. διώρισεν την περί εξεταστικήν του αγώνος επιτροπήν πρώτην και δευτέραν δώσας δι΄αναφοράς μου τα όποια είχον των οπλαρχηγών μου και αποδεικτικόν περί εκδουλεύσεων και ήλπιζον να λάβω ανάλογον των αγώνων μου περί θυσιών αλλά δεν ηξιώθει το μηδέν.
     Εσωκλείω λοιπόν πιστοποιητικόν του οπλαρχηγού μου και στατηγού και του Β' Γραμμ. να αποδώση το προς ημάς το ανήκον αριστείον.
     Συμφώνως λοιπόν με την υπερπάνω(?) εγκύκλιον, παρακαλείται ο Κ. Δήμαρχος να διεθύνει αυτή δια της ανηκούσης οδού, δια να απολαύσω και εγώ το ανάλογον αριστείον.
Υποσημειούμαι
Ο ευπειθέστατος
Γηοργηος Γηανηκοπουλος»

     Επίσης με διαφορετικό γραφικό χαρακτήρα επί της πρώτης σελίδας της αίτησης αναγράφεται:
     «Στηριζόμενοι εις την υπογραφήν του Δ. Πλαπούτα ότι υπηρέτησεν απονέμεται(?) σιδηρούν»
[δυσανάγνωστος υπογραφή]
 
     Το πιστοποιητικό που συνόδευε την παρούσα αίτηση ήταν:

     «Πιστοποιούμεν οι υποφαινόμενοι, ότι ο Κ. Γεώργιος Γιαννικόπουλος ή Κοκοσούλης κάτοικος της Κοινότητος Καλιάνη του δήμου Τροπέων της επαρχίας Γόρτυνος υπηρέτησεν υπό την οδηγίαν μας ως υπαξιωματικός αποδειχθείς μάλιστα ικανός περί τα πολεμικά, και πρόθυμος και υπερασπιστής της εθνικής ελευθερίας. Παρευρέθη εις τας μάχας Πούσι του Λάλα, Πάτρας, πολιορκίαν της Τριπόλεως, και εις τα κατά του Ιμβραήμ εκστρατείας, και εις τας μάχας Τρικόρφων, Δραμπάλας και λοιπάς διακριθείς μάλιστα. Δεν εξήλθε της επικρατείας προκρίνας τον υπέρ ελευθερίας θάνατον. Όθεν του δίδεται το παρόν δια να το χρησιμοποιήση όπου ανήκει.
Εν Μαγουλιάνοις την 18 Ν:βρίου 1841
Δ. Δελιγιάννης                                                                             Δ. Πλαπούτας
Αντισυνταγματάρχης                                                                Ν. Μπούκουρας

 
Μαρυρείται το γνήσιον των άνωθεν τριών υπογραφών
Εν Βερβίτσα την 21 9βρίου 1841
Ο Δήμαρχος Τροπαίων
Αθ. Ηλία»

     Η παραπάνω αίτηση και το πιστοποιητικό βρίσκονται στα Γ. Α. Κ./ Αριστεία/ Φ.93 με αύξοντες αριθμούς 95 και 96 αντίστοιχα. Ακριβή αντίγραφα των πρωτοτύπων παραθέτουμε στο τέλος του παρόντος, στα σχετικά ανάλογα Παραρτήματα, σελίδα πρώτησελίδα δεύτερη και σελίδα τρίτη.
 

     Β. ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΙΤΗΣΗ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ Ή ΚΟΚΟΣΟΥΛΗ ΤΟ 1846


     Μια δεύτερη αίτηση του ιδίου μέσα από τα αρχεία της Εθνικής Βιβλιοθήκης και η ακόλουθη:
 
  «Αίτηση                                                                                                             501
Γεωργ. Γιαννικόπουλου  Προς το Σ. Επαρχείον Γορτυνίας
Κατοίκου Καλλιανίου    υπ’ όψιν της Στρ. Εξεταστικής
                       Περί στρ. Εκδουλεύσεων επιτροπής
Εν Καλλιάνι τη 12 Μαίου 1846                                                                           20962

       Ο υποφαινόμενος υπήρξε παλιός καπετάνιος και προς τοιούτο και υπό τοιούτου  συνεμαζώνετο (?) υπό του οπλαρχηγού της επαρχίας στρατιώτες. Τις τας απο του αγώνος επιτροπές καθυπόβαλον τας αποδείξεις του αγώνος μου αλλά καμμίαν αμοιβήν δεν ήβρον. Επολέμησα ως ήδη καθυπόβαλον το επισυναπτόμενον πιστοποιητικόν και εκ του οποίου γίνεται δηλούν προς την πατρίδα εκδουλεύσεις μου και ( δύο δυσανάγνωστες λέξεις) μεν τοιούτοι εάν ήτο κατά τοσούτα και ανταμοιφθώ ενθαρύνοντας ήδη και παρακαλούντες την εξεταστικήν ταύτην επιτροπήν ίνα λάβη υπ’ όψιν την παρούσαν αίτησιν δια τα κάτω (μία δυσανάγνωστη λέξη) εκδουλεύσεις (?) και βαθμολογήση ημάς κατά τας ευχάς της Α.Μ. και τα θεσπίσματα του Έθνους.
      Παρακαλώ ο κ. Έπαρχος να διαβιβάση την παρούσα όπου ανήκη.
 
Γιώργης Γιαννικόπουλος»
 
     Το συνοδευτικό «επισυναπτόμενον πιστοποιητικόν» ήταν το εξής:
 
«20963                                                                                                                  501
 
     Πιστοποιούμεν δια της παρούσης μας ότι ο εκ Καλιάνη, του Δήμου Τροπαίων της Γορτυνίας, Γεώργιος Γιαννικόπουλος ή Κοκοσούλης φέροντας πρώτος τα του χωρίου του (μία δυσανάγνωστος λέξη) ελληνικής επαναστάσεως και ικανός στρατιωτικός ων πρόστρεξεν (?) όταν η σάλπιξ της ελευθερίας ήχησεν. Έλαβεν τα όπλα εις χείρας και επικεφαλής των γειτόνων του και άλλων πλησίον χωρίων αποκατασταθέντος καπετάνιος έτρεξε προθύμως υπό την οδηγίαν ημών και παρευρεθείς εις όλας τας κατά του εχθρού μάχας τας πολυορκίας της Τριπολιτσάς και κατά του Δράμαλη και του Ιμπραήμ (?). Επί τας λοιπάς εφ όσας παρευρεθείς επολέμησε γεναίως και εδείχθει άξιος εργατικός και ζηλωτής υπέρ της ανεξαρτησίας της πατρίδος μη φοβηθείς της ιδίας αυτού περιουσίας αλλά διάθεσε αυτήν χάριν της ελευθερίας της πατρίδος. Ταυτά λοιπόν γνωρίζοντες και τας λοιπάς (μία δυσανάγνωστος λέξη) εκδουλεύσεις και θυσίας του πρός την πατρίδα και μη δυνάμενοι να (μία δυσανάγνωστος λέξη) δίδωμε πρός αυτόν το παρόν μας πιστοποιητικόν κατ’ αιτησίν του ίνα του χρησιμεύση εις παρ’ ώ (?) ότι δύναται.
 
Εν Λαγκαδίοις τη 19 Απριλίου 1844
                                                              
                       Κανέλλος Δεληγιάννης
                       Πλαπούτας
                       Ιωάννης Κολοκοτρώνης (πιθανώς)
                       (?)  Μπούκουρας
                       (άλλη μία δυσανάγνωστος υπογραφή)
 
     Το απονεμηθέν δίπλωμα έχει ως εξής:
 
                         9996
     «Αρ. Πρωτ. ------
                         9996
 
       Γεώργιος Γιαννακόπουλος
Περί αμοιβής των αγώνων αυτού.
 
 12 Μαίου 1846
        Ο
    Γραμματέας
 
(ακολουθεί δυσανάγνωστος υπογραφή)
 
και κάτωθεν με διαφορετικό γραφικό χαρακτήρα:
 
«Εγκρίνεται κατά τας εκδουλεύσεις του να καταταχθεί εις την έβδομην (7) τάξην».
 
     Τα ανωτέρω δύο έγγραφα μαζί με το απονεμηθέν δίπλωμα βρίσκονται στα αρχεία των φακέλων των αγωνιστών της Ελληνικής Επανάστασης στην Εθνική Βιβλιοθήκη των Αθηνών, στο κουτί 35 με αύξοντα αριθμό φακέλου 21 και υποφάκελο με αριθμό 20962 και 20963. Δυστυχώς όμως εδώ, δεν μπορέσαμε να ακολουθήσουμε την πολυδάπανη διαδικασία της φωτογράφησης των πρωτοτύπων, για να σας μεταφέρουμε την αυθεντική τους εικόνα, μιας και η διαδικασία της απλής φωτοτύπισης δεν μας επιτράπηκε από την διεύθυνση της Εθνικής Βιβλιοθήκης.
     Αν και οι παραδόσεις μας, παρουσιάζουν τον Γεώργιο Γιαννικόπουλο ή Κοκοσούλη σαν «χιλίαρχο», η δική μας έρευνα έδειξε ότι ο Γεώργιος Γιαννικόπουλος τουλάχιστον την 5η Νοεμβρίου του 1824, ήταν εκατόνταρχος. Τα σχετικά έγγραφα που πιστοποιούν την εκατονταρχία του Γεωργίου Γιαννικόπουλου παραθέτουμε στο τέλος του παρόντος στα σχετικά ανάλογα Παραρτήματα, σελίδα πρώτη και σελίδα δεύτερη.
 

     Γ. ΑΙΤΗΣΗ ΝΙΚΟΛΑΚΗ ΓΙΑΝΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ ΤΟ 1844


     Πρόκειται για αδελφό του Γεωργίου και έναν άλλο γιο του Γιαννίκου. Οι απόγονοι του Νικόλαου Γιαννικόπουλου μετονομάστηκαν σε Νικολακοπουλαίοι, ως ήδη έχουμε εκθέσει στο οικείο κεφάλαιο «ΑΝΑΛΥΣΗ ΠΑΛΑΙΩΝ ΚΑΛΛΙΑΝΙΩΤΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ». Η αίτηση του Νικόλαου Γιαννικόπουλου έχει ως εξής:
 
     «Προς την επί των στρατιωτικών Σεβ. Γραματείαν της Επικρατείας
 
Εν Καλλιάνη
Την 30 Ιανουαρίου 1844
 
     Ο υποφαινόμενος παλαιός αγωνιστής στρατιωτικώς, κάτοικος Καλλιανίου του Δήμου Τροπαίων της επαρχίας Γόρτυνος αναφερόμενος επανειλημμένως ήδη δι’ αναφοράν μου με πλήρη πεπίθησιν προς την Σεβ. Γραμματείαν ήτις περί πολλών ποιείτε τους αγωνιστάς ή απόρους ρίξη εν βλέμμα του πιστού ικέτην της, όστις προσέφερε τα δικαιά (?) μου στις κατά 1839 1840 δι’ αναφοράν μου και εσωκλήσας και του πιστοποιητικού των οπλαρχηγών εκείνων υπό τας διαταγάς των οποίων καθ’ όλον τον υπέρ της πατρίδος ιερού αγώνα διετέλεσα μαχόμενος και πολεμών ως αναφερθέν. Σεβ. Γραμματεία εζήτησα να μοι δοθή η ανταμοιβή δια τους περί την πατρίδα εκδουλεύσεις μου, πλην η ανταμοιβή αύτη απενεμείθη εις πολλούς διαμένοντες μακράν της Ελλάδος κατά του αγώνος δεν εδόθη και δι’ εμέ του οποίου η προς την πατρίδα εκδουλεύσεις είναι γνωστότατες το δε περιέχον. Σεβ. Γραμματεία είναι το ότι βλέπω αυτό φερόμενον υπό εκείνων τους οποίους πολλάκις οδήγησα εις τον πόλεμον υπό τας διαταγάς των οπλαρχηγών αλλ’ ως και ανεφέρθην. Σεβ. Γραμματείαν εγώ όμως ο δύστυχος ουδέ παραμικράν απάντησιν αυτής έλαβον. Όθεν προστρέχω και ήδη με ευφρόσυνη πεποίθησιν προς Σε, του διακαή ζηλωτού της δικαιοσύνης υπερβαλλούντος. Προς Σε του διασπαθίσαντα την ομίχλην του σκότους και κατακαλύπτουσα προ τοσούτων χρόνων τα δίκαια του υπέρ της κοινής ελευθερίας αγωνικούντων(?). Προς Σε που διαλάμψαντα ως άλλη υαίνη(?) την μεσημβρίαν(?) της πάλιν γεννεσίας εν τω μέσω του πιστού δια της ελευθερίας, να κλίνης το ούς σου προς εμέ του ηδικημένου και να υπακούσης για τα δεόμενα και ελπίζοντα υπέρ υμών (ημών) τα δίκαιά μου, ευελπιστώ της τυχαίας ταύτης αιτήσεως υποσημειούμαι ευσεβάστως.
 
Ευπειθέστατος
Νικολάκης Γιαννικόπουλος δια
του Δ. Μ. Θεοφιλοπούλου».
 
     Η παραπάνω αίτηση του Ν. Γιαννικόπουλου βρίσκεται στα (Γ. Α. Κ. / Αριστεία Φ. 266 αρ. εγγράφου 82). Ακριβές αντίγραφο στο τέλος του παρόντος στο αντίστοιχο Παράρτημα, σελίδα πρώτη και σελίδα δεύτερη.
     Δεν μάθαμε αν τελικά η «τυχαία ταύτη αίτηση» έφθασε στην εν λόγω επιτροπή και αν αυτή τελικά «έκλεινε το ούς» και στον «δυστυχή» Νικολάκη Γιαννικόπουλο ή διένειμε την «ανταμοιβή» μόνον «εις πολλούς διαμένοντες μακράν της Ελλάδος κατά (τους χρόνους) του αγώνος». (Πάντως θα θέλαμε να πληροφορήσουμε τον αγαπητό Νικολάκη ότι από τότε δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα). Δεν μάθαμε ακόμα κάτι σχετικό για τον Δ Μ Θεοφιλόπουλο που «φέρει» λίγο από ιερωμένος. Πιθανόν όπως το επώνυμο αφήνει να εννοηθεί, μάλλον πρόκειται για κάποιον άγνωστο, προς εμάς, Λαγκαδινό. 
 

     Δ. ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΤΟΙΚΟΥ ΚΟΚΛΑ ΤΟ 1844


    Ένας ακόμα παλαιός Καλλιαναίος αγωνιστής και ο Ιωάννης Γεωργακόπουλος ο οποίος υπογράφει την αίτηση που θα παραθέσουμε παρακάτω από το χωριό Κόκλα. Η αίτηση του Ιωάννη Γεωργακόπουλου έχει ως εξής:
 
     «Αίτησις Ιωάννου Γεωργακόπουλου                                                  220 (760)
κατοίκου του χωρίου Κόκλα του
Δήμου Τροπαίων Γόρτυνος
 
Την 19 Φεβρουαρίου 1844 Αθήναι
 
Προς την επί των στρατιωτικών Β’ Γραμμ. της Επικρατείας
 
Περί απονομής Αριστείου
 
     Ο υποφαινόμενος υπηρετήσας την πατρίδα ως στρατιώτης, καθ’ όλον το διάστημα του υπέρ της ανεξαρτησίας αγώνος, ως στρατιώτης από το επισυναπτόμενον πιστοποιητικόν υπογεγραμμένον από τους τότε οπλαρχηγούς.
     Όθεν καθ’ υποβάλλω τούτο εις την Σεβαστήν ταύτην Γραμματείαν των Στρατιωτικών, ίνα ευαρεστηθή και απονείμει και εις εμέ το ανήκον μοι αριστείον εύελπις των εις το [μια δυσανάγνωστος λέξη].
 
Υποσημειούμεν ευσεβάστως
 
Ο ευπειθέστατος
Ιωάννης Γεωργακόπουλος»
 
     Η παραπάνω αίτηση του Ιωάννη Γεωργακόπουλου βρίσκεται στα (Γ. Α. Κ. / Αριστεία Φ. 265 αρ. εγγράφου 220). Ακριβές αντίγραφο της παρούσας αίτησης στο τέλος του παρόντος στο αντίστοιχο Παράρτημα.
     Επίσης από τα (Γ. Α. Κ. Αριστεία /Φ.167 στον αριθμό εγγράφου 110), ο οποίος είναι ένας σχετικός πίνακας διαφόρων ατόμων που έκαναν αιτήσεις για την απονομή κάποιου αριστείου, τον Ιούλιο του 1842, πήραμε:
 

Αυξ. Αριθ.
Αριστείο
Ονοματεπώνυμο
Χωρίον
Δήμος
6
Σιδηρούν Αριστείον
Βασίλειος Διαμαντόπουλος
Καλλιάνι
Τροπαίων
 
(Γ. Α. Κ. Αριστεία/φ.167-Ιούλιος 1842).

     Ακριβές αντίγραφο του εν λόγω καταλόγου μπορείτε να δείτε στο τέλος του παρόντος στο ανάλογο σχετικό Παράρτημα.
     Δυστυχώς όμως δεν βρέθηκε η αίτηση ή το επισυναπτόμενο πιστοποιητικό του του ΒΑΣΙΛΗ Διαμαντόπουλου. Αντί αυτού όμως, βρέθηκε η αίτηση και το πιστοποιητικό του ΗΛΙΑ Διαμαντόπουλου στο τμήμα χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης Αθηνών, το οποίο είναι το εξής:
      

     Ε. ΑΙΤΗΣΗ ΗΛΙΑ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΤΟ 1846


    Η αίτηση του Ηλία Διαμαντόπουλου έχει ως εξής:
 
     «Αρ. 334
 
Ηλίας Διαμαντόπουλος
Τη 12 Μαίου 1846                                                                             9368 (495)
 
                                                                               Προς το Σ. Επαρχείον Γορτυνίας
 
     Ο υπογεγραμμένος κάτοικος του χωρίου Καλλιανίου του μέρους Τροπαίων της Γορτυνίας καθυπόβαλον εις τις πρώτες εξεταστικές επιτροπές τα πιστοποιητικά μου δια τις προς την πατρίδα εκδουλεύσεις μου αλλά παρά αυτή (?) δεν έλαβον καμμίαν αμοιβή των αγώνων μου.
     Σπεύδω προς τούτο δια του παρόντος μου και θέτω(?) υπ’ όψιν της Σ. ταύτης εξεταστικής επιτροπής το εξής σύμφωνον πιστοποιητικόν εξ’ ού δεικνύονται αι προς την πατρίδα εκδουλεύσεις μου και παρακαλώ θερμώς (μία δυσανάγνωστος λέξη) ίνα λάβη υπ’ όψιν της την παρούσαν πιστοποίησιν όπως (μία δυσανάγνωστος λέξη) ανταμοιφθώ δια περί της πατρίδας εκδουλεύσεις μου. (μία δυσανάγνωστος λέξη) ότι η παρούσα ημών αίτησις θέλει ληφθεί υπ’ όψιν και ενόμως ανταμιφθώσιν ως προς την πατρίδα εκδουλεύσεις μου.
                                                                                             Ο ευπειθέστατος
                                                                                          Ηλίας Διαμαντόπουλος».
 
     Το πιστοποιητικό που συνόδευε την παρούσα αίτηση ήταν:
 
     «495
 
     Οι υποφαινόμενοι πιστοποιούμεν ότι ο κύριος Ηλίας Διαμαντόπουλος εκ της επαρχίας Γορτυνίας του Δήμου Τροπαίων και του χωρίου Καλλιάνη ηκολούθησε μετά ημών εξ’ αρχής της επαναστάσεως επικεφαλής στρατιωτών και των κατοίκων του και παρευρεθείς εις (μία δυσανάγνωστος λέξη) τον πόλεμον (λάλα (?)) εις την πολυορκία της Δραμπάλαις Τριπόλεως (μία δυσανάγνωστος λέξη) και Κορίνθους και κατά της Δυτικής(?). ο εν λόγω εφάνει δόκιμος στρατιωτικός μετ’ ζήλου ακαμάτου. Διεξήγαγε με ημών υστάτας μάχας(?) υπέρ της ελευθερίας της πατρίδος.
     Γιγνώσκοντες καλώς τοιούτου του επαφιόμεθα το παρόν δια να του χρησιμεύσει όπου δεί.
                                                                         Εις Παλούμπα τη 10 Μαίου 1846
                                                                                   Δήμος Γιανακούρας
                                                                                   Φώτιος Δάρας
                                                                                   Νίκος Τασκούλιας».
     Το πιστοποιητικό που απονεμήθηκε  στον Ηλία Διαμαντόπουλου ήταν το εξής:
 
                         9993
     «Αρ. Πρωτ.  ------
              Δ        9993
Ηλίας Διαμαντόπουλος
Περί αμοιβών των αγώνων αυτού.
 
Στρατιώτης
12 Μαίου 1846
Γραμματέας
 
[σφραγίδα – υπογραφή]

     Ως ήδη έχουμε αναφέρει, δεν έχουμε ακριβές αντίγραφο του εν λόγω εγγράφου λόγω της απαγορευτικής διαδικασίας της απλής φωτοτύπισης, από την διεύθυνση της Εθνικής Βιβλιοθήκης Αθηνών.
     Λίγα όμως περαιτέρω σχόλια που θα μπορούσαμε να καταγράψουμε για τον παλαιό αυτόν Καλλιαναίο αγωνιστή, όπως εξ’ άλλου σας έχουμε υποσχεθεί από το κεφάλαιο «ΑΝΑΛΥΣΗ ΠΑΛΑΙΩΝ ΚΑΛΛΙΑΝΙΩΤΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ», είναι μια σχετική αναφορά μέσα από την έκδοση του Ν. Ι. Φλούδα και είναι η παρακάτω: 
     «….Το 1958 που εξέδωκα τα «Ιστορικά Βυζικίου» εις την σελ. 20 ανέγραψα 28 ήρωας εκ Καλλιανίου με πρώτον στρατιώτην τον Ηλ. Διαμαντόπουλον.
     Η δημοσίευσις μου αυτή έγινε σχόλιον φίλου Καλλιανιώτου, όστις προσεπάθησε να με πείση ότι Διαμαντόπουλοι τότε δεν υπήρχον και ότι το όνομα αυτό είναι ανύπαρκτον.
     Τον διεβεβαίωσα ότι πρόκετιαι περί συμπολίτου του και ότι το όνομά του το ανεύρον εις κατάλογον αγωνιστών ευρισκόμενον εις τα Γενικά Αρχεία του Κράτους και εις φάκελλον ευρικσκόμενον εις το Αρχείον των Αγωνιστών και νάρθη να βεβαιωθεί με τα ίδια του τα μάτια. Φαίνεται, ότι επείσθη διότι δεν ήλθε να πάμε εις τα Αρχεία και το πράγμα απεσοβήθη.
     Ήδη, κατά την τελευταίαν μου επίσκεψιν εις Καλλιάνι εντός του «μαγαζιού του Μπίκου» εδέχθην επίθεσιν (δια λόγων) ομάδος αποτελουμένης εκ συγγενών του προαναφερθέντος φίλου μου, ήτις διεμαρτύρετο και εφωνασκούσεν, ότι ο Διαμαντόπουλος κατά την επανάστασιν δεν υπήρχε. Δυστυχώς δεν κατώρθωσα να πείσω τους αμαθείς και ισχυρογνώμονας αγρότας με κανένα τρόπον…..
     ….Συνέλθετε ω φίλοι συζητηταί μου και παραδεχθήτε την αμάθειάν σας και την πλάνην σας, ας σας την υποδεικνύει ένας Βυζικιώτης. Αυτός δεν έχει προσωπικά με κανένα, θέλει να σας διαφωτίση, θέλει σεις και πολλοί άλλοι να μάθετε την ιστορίαν της γενετειράς σας από τας γραπτάς πηγάς και όχι από την σύγχρονον παράδοσιν, που θέλει να διαστρεβλώσει την αλήθειαν….». (Ν. Ι. Φλούδας. Νέα του Βυζικίου. Οκτώβριος 1963 έτος 4ο αρ. φύλλου 40. Σελ. 163).
     Έχουμε ήδη αναφερθεί στο οικείο κεφάλαιο «ΑΝΑΛΥΣΗ ΠΑΛΑΙΩΝ ΚΑΛΛΙΑΝΙΩΤΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ» ότι πιθανόν το όνομα Διαμαντόπουλος προέκυψε από την μετονομασία του επωνύμου Κακούρας. Το γεγονός αυτό πιστεύουμε ήταν η αφορμή που εδόθη στον Ν. Ι. Φλούδα να αναφερθεί στο θέμα αυτό και στην δημοσίευση του παρόντος άρθρου τον Οκτώβριο του 1963 από ττην έκδοση «τα Νέα του Βυζικίου». Από την ίδια έκδοση και περί τα τέλη της, τον Νοέμβριο του 1966, σε ένα άρθρο με τίτλο «Διπλώματα απονομής αριστείου αγώνος εις στρατιώτας της περιφερείας μας» που παραθέτει ο αείμνηστος συγγραφέας, αναφέρεται στο όνομα «….Κακούραν Γεώργιον του Ηλίου, το 1846, αριθ. 15668….». (Ν. Ι. Φλούδας. Νέα του Βυζικίου. Νοέμβριος 1963 έτος 7ο αρ. φύλλου 75. Σελ. 307). Έτσι λοιπόν πιστεύουμε, σύμφωνα με την δημοσίευση αυτή, το όνομα Κακούρας Γεώργιος του Ηλία θα πρέπει να καταχωρηθεί στο μέρος του Καλλιανίου. Η δική μας έρευνα δεν μπόρεσε να εντοπίσει το εν λόγω δίπλωμα του Καλλιαναίου αυτού αγωνιστή του 1821.
     Μπορεί να μην εντοπίσαμε την εν λόγω αίτηση και το δίπλωμα του Κακούρα Γεωργίου του Ηλία, αλλά όμως μέσα από κάποιες κυρίως ιδιωτικές συλλογές και αρχεία, πηγές για τις οποίες δεσμευτήκαμε να μην αποκαλύψουμε εδώ, βρήκαμε μερικούς ακόμα παλαιούς Καλλιαναίους αγωνιστές του 1821. Αυτοί, σύμφωνα με την ημερομηνία κατάθεσης της ανάλογης αίτησης, ήταν:
 

     ΣΤ. ΦΙΛΙΠΠΑΣ ΗΛΙΑ ΓΙΑΝΝΙΚΟΠΟΥΛΟΣ


     Πρόκειται για κάποιον από τους απογόνους του Ηλία και εγγονό του Γιαννίκου. Τον Φίλιππα για τον οποίο, αξίζει να επισημάνουμε και να διορθώσουμε εδώ, καθότι στο προηγούμενο έργο μας με τίτλο, «Η ιστορία των Κοκ(κ)οσ(ι)ουλαίων, δεν τον είχαμε αναφέρει, πρόκειται προφανώς για τον γενάρχη των Φιλιπποπουλαίων. Πέρα από την αίτησή του, στοιχεία της οποίας θα παραθέσουμε παρακάτω, τον συναντήσαμε μέσα από κάποια ακόμα έγγραφα τα οποία υπογράφει σαν μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Τροπαίων περί το 1843.
     Από τα λίγα στοιχεία που μας παρεδόθησαν, από την ιδιωτική αυτή συλλογή, με την βοήθεια του έγκριτου ιστορικού και συγγραφέα Γιάννη Γαλάνη, σχετικά με τον Φίλιππα Ηλία Γιαννικόπουλο έχουμε:
 
     «Αίτηση Φίλιππα Ηλία Γιαννικόπουλου
κατοίκου Καλλιανίου Δήμου Τροπαίων
 
     Πήρε μέρος σε όλας τας μάχας όπως στου Λάλα, στο Πούσι, στην πολιορκία της Τριπολιτσάς, στην πρώτη και δεύτερη πολιορκία των Παλαιών Πατρών, κατά του Δράμαλη, στο Άργος, στο Ναύπλιο και στην Κόρινθο, καθώς και σε όλες τις μάχες κατά των Αράβων και του Ιμπραήμ πασά όπως στην Δραμπάλα, στην Αλωνίσταινα, στην Βυτίνα, στα Μαγούλιανα και στα Τρίκορφα».
Το πιστοποιητικό του Φίλιππα Ηλία Γιαννικόπουλου υπογράφεται από τους:
«Δημήτριο Δεληγιάννη
Κανέλλο Δεληγιάννη και τον
Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη»
 
Η επικύρωση του γίνεται την 25 – 10 – 1841 από τους
«Π. Ασημακόπουλο και
Δ. Σκηλοδήμο».
 

     Ζ. ΣΕΤΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ


     Πρόκειται προφανώς για έναν ακόμα απόγονο του Γιαννίκου τον «Κώτσιο εξ’ ου έλκονται οι Κωτσιουραίοι», σύμφωνα με τις «παραδόσεις» μας.
     Στο σημείο αυτό θα πρέπει να επισημάνουμε ακόμα και να διορθώσουμε επίσης το προηγούμενο έργο μας «Η ιστορία των Κοκ(κ)οσ(ι)ουλαίων, καθότι εκεί είχαμε αναφέρει ότι δεν είχαμε βρει όνομα Κωνσταντίνος και είχαμε εκφράσει τις αμφιβολίες μας αν πράγματι υπήρχε απόγονος του Γιαννίκου με το όνομα Κωνσταντίνος. Έτσι λοιπόν από το έγγραφο αυτό, στοιχεία του οποίου θα παραθέσουμε στην συνέχεια, αποδεικνύεται και συγχρόνως επιβεβαιώνει τις «παραδόσεις», ότι πράγματι υπήρξε απόγονος του Γιαννίκου, με το όνομα Κωνσταντίνος και προφανώς πρόκειται για τον γενάρχη των σημερινών Κωστιουραίων.
     Από τα λίγα στοιχεία που μας παρεδόθησαν και εδώ, σχετικά με τον Σέτο Κωνσταντίνο έχουμε:
 
     «Αίτηση Σέτου Κωνσταντίνου
κατοίκου Καλλιανίου του Δήμου Τροπαίων Γορτυνίας
Λαγκάδια 26-11-1841
 
     Πολέμησε υπό την οδηγία του Δ. Δεληγιάννη σε όλας τας μάχας όπως στου Λάλα, στο Πούσι, στην πολιορκία της Τριπολιτσάς, στην πρώτη και δεύτερη πολιορκία των Παλαιών Πατρών, κατά του Δράμαλη, στο Άργος, στο Ναύπλιο και στην Κόρινθο, καθώς και σε όλες τις μάχες κατά του Ιμπραήμ πασά όπως στην Τραμπάλα, στην Αλωνίσταινα, στην Βυτίνα, στα Μαγούλιανα και στα Τρίκορφα».
 
Το πιστοποιητικό του Σέτου Κωνσταντίνου υπογράφεται από τους:
«Δημήτριο Δεληγιάννη
Κανέλλο Δεληγιάννη και τον
Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη»
 
Η επικύρωση του γίνεται την 25 – 11 – 1841 από τους
«Π. Ασημακόπουλο και
Δ. Σκηλοδήμο».
 
     Ακριβές αντίγραφο του δοθέντος αριστείου στους παλαιότερους αγωνιστές παραθέτουμε στο τέλος του παρόντος στο σχετικό ανάλογο Παράρτημα.
     Από μια ακόμα έρευνα, που είχε γίνει στο παρελθόν, από κάποιους άλλους παλαιότερους ιστορικούς αναζητητές, τα αποτελέσματα των οποίων δημοσιεύτηκαν στο φύλλο 322 του έτους 1949 της εφημερίδας «Η φωνή της Γορτυνίας», σχετικά με τους Γορτύνιους αγωνιστές του 1821, ειδικά για το χωριό μας που μας ενδιαφέρει εδώ, αντιγράφουμε:
 
     «ΚΑΛΛΙΑΝΙ
 
     (Φωνή Γορτυνίας. Αριθ. Φύλλου 322/1949).
     Αν και όπως παρατηρήσαμε στην παρούσα δημοσίευση περιλαμβάνονται αρκετά επώνυμα από τον ήδη παρουσιασθέντα κατάλογο των στρατιωτών της Πάτρας, εν τούτοις κάποια νεοπαρουσιαζόμενα επώνυμα εδώ, είναι και αυτά άξια προσοχής.
     Αυτοί ήταν οι μέχρι τώρα ευρεθέντες, παλαιοί Καλλιαναίοι αγωνιστές του 1821. Από τα λίγα αυτά στοιχεία που παραθέσαμε γίνεται εμφανές ότι οι «παραδόσεις» μας επικυρώνονται, σε αυτό τουλάχιστον το επίπεδο, όσον αφορά δηλαδή την γενεαλογία και την δημιουργία των νεώτερων Καλλιανιώτικων επωνύμων.
     Ας επανέλθουμε όμως στους παλαιότερους Καλλιαναίους αγωνιστές. Έτσι λοιπόν όπως θα δούμε και σε όλους τους μετέπειτα αγώνες και πολεμικές αναμετρήσεις της Ελλάδας, για την ανάκτηση ή την διαφύλαξη της εδαφικής της ακεραιότητας, με εχθρούς και φίλους, το Καλλιάνι απόθεσε τον δικό του φόρο αίματος στον “νύν υπέρ πάντων αγώνα”.
 

     7. ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΑΓΩΝΕΣ


     Ακολούθησε ο ατυχής Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897. Για τον πόλεμο αυτό που μεγάλωσε τα σύνορα της Ελλάδας και προσάρτησε τα εδάφη της Θεσσαλίας και μέρος της Ηπείρου δεν έχουμε έγγραφες ή άλλες πηγές, από όπου θα μπορούσαμε να αντλήσουμε κάποια στοιχεία για την συνεισφορά των Καλλιαναίων στον αγώνα αυτό. Μια πηγή από την οποία ξεκινήσαμε κάποια έρευνα για τους μετέπειτα αγώνες όπως του Βαλκανικού πολέμου και του πρώτου παγκοσμίου πολέμου ήταν η επίγραφη στήλη των ηρώου του χωριού μας.
     Έτσι λοιπόν από την επίγραφη πλάκα που βρίσκεται αναρτημένη στο ηρώο του χωριού μας βρίσκουμε τα παρακάτω ονόματα ηρώων και αγωνιστών πεσόντων σε διάφορους αγώνες και πολέμους για την ιδική μας ελευθερία.
     Το ηρώο που πρέπει να σημειώσουμε κατασκευάστηκε από τον νεοσύστατο πολιτιστικό σύλλογο των απανταχού Καλλιαναίων το 1961 και μια παλαιότερη φωτογραφία του από τον χώρο που πρωτοκατασκευάστηκε μπορείτε να δείτε στο τέλος του παρόντος στο ανάλογο Παράρτημα.
     Τα ονόματα των Καλλιαναίων που αναγράφονται στην στήλη αυτή, είναι:

1912 - 1949
 
Α. στοιχεία από την στήλη ηρώων

 
Β. Παρατηρήσεις δικές μας
Βαθμός
Ονοματεπώνυμο
Πιθ. Τόπος
Ημερ/νία
Λοχαγός
Κοκοσούλης Ιωάννης του Αγγελή
Ύψωμα Μεγαλέξανδρος - Βιτσίου
13-8-1948 *
Υπο/χαγός
Διαμαντόπουλος Νικόλαος του Γεωργίου

1912
Στρατιώται
Τσούνης Βασίλειος του Νικολάου

 
1912

 
Σιαχάμης Χαράλαμπος του Νικολάου

 
1912

 
Κακούρας Γεώργιος του Βασιλείου

 
1912

 
Ρουμελιώτης Κων/νος του Χαραλάμπου

 
1912

 
Τσίρμπας Σταύρος του Αναστασίου
Καλέ - Γκρότο
16-8-1921 *

 
Σάλαρης Γεώργιος του Νικολάου

 
1912

 
Κανελόπουλος Κανέλος του Κων/νου

 
1912

 
Παπανικολάου Θεόδωρος του Ασημάκη

 
1912

 
Κότσιφας Αγγελής του Χαραλάμπου

 
1912

 
Κοτσιαντής Διονύσης του Αγγελή

 
1940

 
Καλογερόπουλος Σταύρος του Ιωάννη

 

 

 
Κακούρας Μαρίνης του Φώτη
Μπούμπεσι
8-2-1941 *

 
Μπουλούγαρης Χαράλαμπος του Ιωάννη
Ράχες
6-11-1947 *

 
Γεωργακόπουλος Παναγιώτης του Στυλιανού
Καλύβια Γορτυνίας
12-6-1948 *

 
Παρασκευόπουλος Σωτήρης του Παρασκευά
Κορέα
9-7-1951 *

 
Κακούρας Ηλίας του Κων/νου

 
1949

 
Παπασπηλίου Αλέκος του Σπήλιου
Κάϊρο
1942

1940


 
Κακούρας Παναγιώτης του Αγγελή
Βαλτέτσι
1942

 
Κατσιλιέρης Δημήτριος του Αντώνη
Μεγαλόπολη
1949

 
Κέτσος Γεώργιος του Αγγελή
Βυτίνα
1948

 
Κοκοσιούλης Νικόλαος του Ιωάννου
Κρέστενα
1948

 
Κοτσιαντής Παναγιώτης του Αθανασίου
Πυργάκι
1948

 
Κοτσιαντής Γεώργιος του Θεοδώρου
Πάτρα
1948

 
Κοτσιούρος Κώστας του Μαρίνη
Πυργάκι
1948

 
Μπουλούγαρης Φίλιππας του Χαραλάμπου
Βυτίνα
1948

 
Παπαδημητρίου Αντώνιος του Χρήστου
Βυτίνα
1948

 
Ρουμελιώτης Δημήτριος του Γεωργίου

 
1943

 
Φιλιππόπουλος Γεώργιος του Ιωάννου
Βυτίνα
1948
 
ΦΟΝΕΥΘΕΝΤΕΣ ΥΠΟ ΓΕΡΜΑΝΩΝ


 
Ρουμελιώτης Παναγιώτης του Ιωάννου
Μονοδένδρι Σπάρτης
1943

 
Παρασκευόπουλος Ηλίας του Βασιλείου
 

 

 
Καπερώνης Κων/νος του Γεωργίου Μονοδένδρι Σπάρτης 1943

 
Κοκοσιούλης Νικόλαος του Γεωργίου Μονοδένδρι Σπάρτης 1943
 
(Από την επίγραφη πλάκα του Ηρώου πεσόντων Καλλιανίου).

     Εκείνο που θα θέλαμε να αναφέρουμε στο σημείο εδώ είναι ότι οι Παρατηρήσεις που καταγράψαμε δίπλα από τα ονόματα των ηρώων του Καλλιανίου προέκυψαν από διάφορες συζητήσεις και προσωπικές συνεντεύξεις με κάποιους παλαιότερους Καλλιαναίους. Βέβαια έτσι προέκυψαν και κάποιες διαφωνίες ως προς τον τόπο ή την ημερομηνία που καταγράψαμε. Για τον λόγο αυτό εκτός από τις ημερομηνίες που έχουμε σημειώσει με τον αστερίσκο, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι οι υπόλοιπες είναι αναγκαία και οι σωστές.
     Αναζητήσαμε μέσα από επίσημες πηγές κάποια περαιτέρω στοιχεία για τους προαναφερθέντες ήρωες του Καλλιανίου. Μια αξιόπιστη πηγή είναι από την Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού. Από τα αρχεία της εν λόγω υπηρεσίας βρήκαμε τα ακόλουθα στοιχεία:
     «Κοκοσούλης Ιωάννης του Αγγελή. (Κωδικός 426). Λγός (ΠΖ). Γεννήθηκε στο Καλλιάνι Γορτυνίας Αρκαδίας το 1914, της Α’ Μ.Κ. Έπεσε μαχόμενος στο υψ. Μεγαλέξανδρος Βιτσίου Ν. (592.984) στις 13 Αυγούστου 1949».
     Από τον προσωπικό φάκελο του εν λόγω ήρωα, αξίζει νομίζουμε στο σημείο αυτό να αναφέρουμε, ότι ο πολλάκις διακριθείς ήρωας του Καλλιανίου είχε στο ενεργητικό του πολλές διακρίσεις. Ένα δείγμα της ανδρείας του και τα παρακάτω:
     «5. Ηθικαί αμοιβαί
1)      Εύφημος μνεία ΑΗΔ 25-4-45/Ιερός Λόχος Α’ Μοίρα Καταδρομών
2)      Εύφημος μνεία ΑΗΔ 12-4-49 Ά Μοίρα Καταδρομών
3)      Χρυσούν αριστείον Ανδρείας και
4)      Πολεμικός σταυρός Γ’ τάξεως  ΕΔΥΕΘΑ 277/45
 
                                   Ημερήσια διαταγή Ιερού Λόχου 24-11-44
 
       Του ανθ/γου ΠΖ Κοκοσούλη Ιωάννη μνημονεύω διότι αποβιβασθέντος επί της υπό του εχθρού κατεχομένας νήσους ΣΥΡΟΥ και παρακειμένων από 5-10-44 μέχρι 24-10-44 εξητέλεσεν αναγνώρισην περί του εχθρού συλλαβούτες 35 Ιταλούς αιχμαλώτους κατά την υποχώρησιν των Γερμανών εν της νήσου επιδείξας ούτω θάρρος και αυτοθυσίαν απαράμιλλον προτείνω όπως τοις απονεμηθεί ο πολεμικός σταυρός Γ’ τάξεως.             
                                                                                           ΚΑΛΙΝΣΚΗΣ ΑΝΔ.
                                                                                              ΣΥΝ/ΡΧΗΣ ΙΠ»
     Μια ακόμα ημερήσια διαταγή από τον προσωπικό φάκελο του Αγγελή Ιωάννου Κοκοσούλη και η ακόλουθη αναφορά.    
     «Ιερός Λόχος
    Α’ Μοίρα»
                             Ημερήσια διαταγή Ιερού Λόχου 25-4-45
      Έχοντας υπ’ όψιν τον περί ηθικών αμοιβών Νόμον τα προτάσεις υποβληθέντας μοι υπό του αποσπάσματος ΣΥΜΗΣ
                                                Π Ο Ι Ο Υ Μ Α Ι
 Εύφημον μνείαν των κάτωθι αξιωματικών και οπλιτών του λόχου διότι μετάσχοντες εις τας επιχειρήσεις της νήσου ΤΗΝΟΥ την 1-3-45 επιδείξατο θάρρος και αυτοθυσίαν απαράμιλλον καρτερίαν αντοχήν εις τας κακουχίας και τους κόπους εκπληρώσαντες απάσας τας ανατεθείσας αυτάς αποστολάς κατά τρόπον υπερβαίνοντα το καλώς εννοούμενον καθήκον συμβάλοντες τα μέγιστα δια την πλήρη επιτυχίαν της επιχειρήσεως φονεύσαντες και τραυματίσαντες πλείστους Γερμανούς συλλαβούτες αιχμαλώτους ολόκληρον της υπολοίπου φρουράς της νήσου. Τούτους προτείνω δια ηθικάς αμοιβάς ως ακολούθως:
Μετάλιον εξαιρέτων πράξεων Ανθ/γός Κοκοσούλης Ιωάννης.
 
                                                                                       ΤΣΙΓΑΝΤΕΣ ΧΡΙΣΤ.
                                                                                                Συν/χης ΠΖ»
     (Αρχεία Δ.Ι.Σ. (Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού) – Αθήνα).
     Μετά την μικρή μας παρένθεση κάποια ακόμα στοιχεία για τους υπόλοιπους ήρωες του Καλλιανίου, ταξινομημένα κατά χρονολογική σειρά.
     «Κακούρας Μαρίνος του Φωτίου. (Κωδικός 4207). Στρατιώτης (ΠΖ). Γεννήθηκε στο Καλλιάνι Γορτυνίας Αρκαδίας την 01-01-1918. Υπηρέτησε το 28ο ΣΠ και φονεύθηκε την 28-02-1941 στο ΜΠΟΥΜΠΕΣΙ.
     Τσίρμπας Σταύρος του Αναστασίου. (Κωδικός 22585). Γεννήθηκε στο Καλλιάνι Γορτυνίας και φονεύθηκε στις 16 Αυγούστου 1921 στο ΚΑΛΕ-ΓΚΡΟΤΟ.
     Γεωργακόπουλος Παναγιώτης του Στυλιανού. (Κωδικός 2879). Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Καλλιάνιο Γορτυνίας Αρκαδίας το 1914, του 14 Τ.Ε. Έπεσε μαχόμενος στα Κάτω Καλύβια Γορτυνίας στις 12 Ιουνίου 1948.
     Παρασκευόπουλος Σωτήριος του Παρασκευά. (Κωδικός 135). Στρατιώτης. Γεννήθηκε στο Καλλιάνιο Γορτυνίας Αρκαδίας το 1923 του Ε.Κ.Σ.Ε. Πέθανε από εμπύρετο νόσημα σε νοσοκομείο της Κορέας στις 9 Ιουλίου 1951». (Αρχεία Δ. Ι. Σ)
     Όπως όμως πληροφορούμαστε και από τον έγκριτο συγγραφέα του έργου «ο τέως Δήμος Θελπούσης Γορτυνίας» Ιωάννη Θ. Γαλάνη «....σε πολλούς νεκρούς στις παραπάνω πηγές της Δ. Ι. Σ. δεν καταγράφεται ο τόπος καταγωγής των, με αποτέλεσμα να υπάρχουν παραλείψεις στους καταλόγους των νεκρών που ακολουθούν....», έτσι πήραμε ακόμα μερικά στοιχεία για κάποια ακόμα ονόματα που πιστεύουμε ότι ανταποκρίνονται στα ονόματα των παλαιότερων Καλλιαναίων ηρώων. Αυτά τα ονόματα με ελλιπή στοιχεία είναι:
     «Παπανικολάου Θεόδωρος. (Κωδικός 36300). Δεκανεύς, εξαφανίστηκε στην Μικρά Ασία. (σ.σ. δεν υπάρχει πατρώνυμο και τόπος καταγωγής).
     Διαμαντόπουλος Νικόλαος του Δημητρίου(?). Αθ/γος. (Στους εξαφανισθέντες. Τόμος 2. Σελ. 291). (σ.σ. δεν συμφωνεί το πατρώνυμο και δεν υπάρχει τόπος καταγωγής).
     Τσιούνης Βασίλειος του Ιωάννου(?). Στρατιώτης εξηφανίσθη 1919 Φεβρουαρίου 25 εις Χερσώνα. (σ.σ. δεν συμφωνεί το πατρώνυμο και δεν υπάρχει τόπος καταγωγής).
     Μπουλούγαρης Ιωάννης του Γ. στρατ. Γεν. εις Καλιάνους Άρτης απεβ. Εκ φυμ. 1919 Μαρτίου 3 εις το Σ. Ν. Πατρ. (Δ.Ι.Σ. Αγώνες και Νεκροί 1830-1930. Σελ. 331). (σ.σ. δεν συμφωνεί το όνομα και πατρώνυμο επίσης και ο τόπος καταγωγής μας ο οποίος μας δημιούργησε και πολλά ερωτηματικά, αν πραγματικά υπήρχε χωριό Καλιάνι στην Άρτα)». (Αρχεία Δ.Ι. Σ).
     Μια ακόμα αναφορά για κάποιον παλαιότερο Καλλιαναίο αγωνιστή και η ακόλουθη: «....«Μάχες στις Ράχες στον εμφύλιο (6-11-1947). Έγινε μεταξύ του Αποσπάσματος Γεωργίου Ζάρα και Δημοκρατικού στρατού (Πέρδικας, Κονταλώνης, Κανελλόπουλος, Ι Σηρήγιαννης και Σφακιανός ή Αρετάκης). Διάρκεια μάχης: 12 ώρες.
     Νεκροί : από το απόσπασμα Ζάρα οι χωροφύλακες α) Χ. Μπουλούγαρης από το Καλλιάνι, β) Ι. Χριστόπουλος, έπεσε στον Αγ – Γιώργη.
      Από τον Δημοκρατικό Στρατό. Ο οπλοπολυβολητής Καλογερόπουλος από τη χώρα Μεσσηνίας και ο γεμιστής που έπεσαν στο Παλιοχώρι». (Ι. Θ. Γαλάνης. Ο τέως Δήμος Θελπούσης Γορτυνίας. Σελ. 290).
     Με τα ονόματα αυτά κλείνουμε ένα κομάτι της νεώτερης ιστορίας των Καλλιαναίων αγωνιστών σε διάφορους πολέμους.
     Στο σημείο όμως αυτό ας μας επιτραπεί μια μικρή παρένθεση για να γνωρίσουμε και να θυμηθούμε λίγο τα μέρη και τις τοποθεσίες που αγωνίστηκαν οι ήρωές μας και θυσίασαν την ζωή τους στο μεγαλούργημα της Ελλάδας. Έτσι θα αναφερθούμε περιληπτικά στις τοποθεσίες αυτές που είναι οι ακόλουθες.
 
     ΤΟΠΟΘΕΣΙΕΣ ΚΑΙ ΜΑΧΕΣ ΠΕΣΟΝΤΩΝ ΚΑΛΛΙΑΝΑΙΩΝ
 
     «Μπιζάνι. Χωριό της επ. Δωδώνης., νομ. Ιωαννίνων (κ 247), έδρα κοινοτ. Ο υπερκείμενος αυτού λόφος, οχυρωμένος κατά τον Α’ Βαλκανικόν πόλεμον, προεκάλυπτεν από τα Ν. τα Ιωάννινα κατά πάσης εναντίον των προελάσεως, κατέστη Δε θρυλικός δια τους διεξαχθέντας προς κατάληψιν του ηρωικούς αγώνας του Ελληνικού στρατού. (Νόμπελ. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Τόμος 7. Σελ. 2794).
     «Μάχη Μπιζανίου. Πολεμικές επιχειρήσεις (χειμώνας 1912-13) μεταξύ Ελληνικών και Τουρκικών δυνάμεων με στόχο την κατάληψη του σημαντικού οχυρού του Μπιζανιού. Προστατευόταν από 110 πυροβόλα και θεωρούνταν απόρθητος. Εναντίον του έγιναν δύο επιθέσεις. Η πρώτη έγινε στις 7 Ιανουαρίου 1913 και ατόνισε μετά από τρεις μέρες και η δεύτερη μετά από 20 μέρες που επέφερε την πτώση του οχυρού και την απελευθέρωση των Ιωαννίνων». (Εγκυκλοπαίδεια Τομή. Σχετικό λήμμα).
     «Καλέ-Γκρότο. Όρος της Μ. Ασίας προς Α. του Γκεκτσά Μπουρνάρ δεξιού παραποτάμου του Σαγγαρίου. Επί των αποκρήμνων και βραχωδών υψωμάτων του το Β’ Σώμα του ελληνικού στρατού συνήψε το θέρος του 1921 σκληράς μάχας καθ’ ας κατώρθωσε τέλος ν’ απωθήση τους Τούρκους (28-30 Αυγ.). Το Καλέ-Γκρότο εξεκενώθη υπό των Ελλήνων των 9 Σεπτεμβρίου 1921». (Νόμπελ. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Τόμος 6. Σελ. 2012).
     «Εσκή-Σεχήρ. Πόλη της Τουρκίας στις όχθες του ποταμού Πουρσάκ. Είναι σπουδαίος συγκοινωνιακός κόμβος και μεγάλο βιομηχανικό και εμπορικό κέντρο. Τον Ιούλιο του 1921 δόθηκε εκεί μάχη ανάμεσα στα Ελληνικά και τα Τουρκικά στρατεύματα, που έληξε με νίκη των Ελληνικών. Τον Αύγουστο του 1922 χρησίμευσε ως κέντρο ανεφοδιασμού του ελληνικού στρατού, κατά τη διάρκεια της προέλασής του προς το Σαγγάριο. (Εγκυκλοπαίδεια Τομή. Σχετικό λήμμα).
     «Σαγγάριος. Ποταμός της Τουρκίας στην Μ. Ασία. Οι πηγές του βρίσκονται μεταξύ του Εσκή - Σεχήρ και του Αφιόν Καραχισάρ, και εκβάλλει στον Εύξεινο Πόντο.
     «Η μάχη του Σαγγαρίου: Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις που έγιναν κατά την διάρκεια του Ελληνοτουρκικού πολέμου από τις 10 μέχρι τις 29 Αυγούστου του 1921. Τα Ελληνικά στρατεύματα υπέστησαν αντεπίθεση από τα Τουρκικά στρατεύματα του Κεμάλ Αταρτούκ και υποχώρησαν. Με αυτόν τον τρόπο έληξε η εκστρατεία των Ελληνικών στρατευμάτων στη Μικρά Ασία». (Εγκυκλοπαίδεια Τομή. Σχετικό λήμμα).
     Έναν γενικό χάρτη της περιοχής της Μ. Ασίας και των τοποθεσιών που αναφέραμε παραπάνω μπορείτε να δείτε στο τέλος του παρόντος στο σχετικό Παράρτημα.
     Αλλά και στην τελευταία πολεμική σύγκρουση της χώρας μας με τις δυνάμεις του άξονα, το Καλλιάνι και γενικά η ευρύτερη περιοχή του, έχει την δική της προσφορά στην αντίσταση του Ελληνικού λαού κατά των Ιταλών και Γερμανών κατακτητών του 1940 – 1944.
     Όπως διασταυρώθηκε από πολλές συζητήσεις με ανθρώπους που είδαν και έζησαν από κοντά τα γεγονότα εκείνης της περιόδου, μια ένοπλη αντίσταση κατά των Γερμανών κατακτητών εκδηλώθηκε στον χώρο της περιοχής του χωριού μας το 1942.
     Ήταν Μάρτιος του 1942, όπως πληροφορηθήκαμε, όταν μετά από πληροφορίες της Ελληνικής αντίστασης, επρόκειτο να περάσει μια μεγάλη φάλαγγα Γερμανικού στρατού από την Τρίπολη προς τον Πύργο. Η φάλαγγα αυτή ήταν τόσο μεγάλη, που ενώ η αρχή της βρισκόταν στον Λάδωνα το τέλος της έφθανε στα Λαγκάδια. Η ενωμένη τότε Ελληνική αντίσταση, είχε αποφασίσει να προσβάλει την μετακίνηση αυτή των Γερμανών και προς τούτο, με τον υπάρχοντα εξοπλισμό που διέθετε, οχυρώθηκε στα καταράχια (=υψώματα) του Καλλιανίου και της Δόξας. Οι περιοχές που επιλέχθηκαν από τους αρχηγούς της επιχείρησης, ένας εκ των οποίων για τους παλαιότερους Καλλιαναίους ήταν ο γνωστός Χρήστος Στασινόπουλος από τα Τρόπαια, ήταν οι εξής:
Α)  Το ύψωμα όπου βρίσκεται ο Ιερός Ναός της Παναγίας στην Δόξα.
Β) Το ύψωμα όπου σήμερα βρίσκεται το κοιμητήριο του Καλλιανίου γνωστό και σαν «Κερασιά».
Γ) Το ύψωμα απέναντι του δρόμου της εισόδου του χωριού γνωστό σαν «Βεργασούρα».
Δ) Στην προέκταση του ιδίου υψώματος προς το τέλος της λοφοσειράς περιοχή με το όνομα «Κουτσιούμπα ή Τσιούκιδα».
Ε)  Στο ύψωμα απέναντι από την «Σκάλα’, του δρόμου Σταυροδρομίου – Καλλιανίου, στο Βρετουμπέϊκο βουνό, πάνω από την «Γούρνα» ονόματι «Χορχοτό».
     Ενώ όλα ήταν έτοιμα, δυστυχώς και εδώ, όπως εξ΄ άλλου και παλαιότερα, μερικοί «καλοθεληταί», σαν ένας άλλος «Εφιάλτης» ή «Πήλιος Γούσης», από κάποιο διπλανό χωριό, κατ΄ άλλους μια γυναίκα κατ΄ άλλους ένας άνδρας, πρόδωσαν την ανάπτυξη των Ελληνικών δυνάμεων στην Γερμανική κατασκοπεία. Το αποτέλεσμα ήταν να αναπτυχθούν οι Γερμανικές δυνάμεις και με την δημιουργία ισχυρής πλαγιοφυλακής να πλαγιοκοπήσουν τις Ελληνικές θέσεις, παρακάμπτωντας τον κύριο δρόμο και ερχόμενοι από Σπάθαρι και Βρετουμπεϊκο βουνό. Η προβαλλόμενη αντίσταση δεν είχε την ανάλογη ένταση και παλμό, γιατί μόλις έγινε αντιληπτό ότι οι Γερμανικές δυνάμεις παρέκαμψαν το προκαθορισμένο δρομολόγιο, οι Ελληνικές δυνάμεις διασκορπίστηκαν, και όπως πληροφορηθήκαμε από αυτόπτες μάρτυρες, έφυγαν για την Μεγαλόπολη.
     Για το συμβάν αυτό καθώς και για το «κάψιμο» της Δόξας, είναι και η ακόλουθη καταγραφή.
     «Συμπλοκές Ανταρτών και Γερμανών. Ο ΕΛΑΣ, στην περιοχή μας, ήρθε σε επαφή, με τους Γερμανούς δύο φορές.
     Μία όταν ο Χρήστος Στασινόπουλος σκότωσε το Γερμανό γιατρό, στην είσοδο του χωριού της Δόξας. Πήγαινε με το μοτοσυκλετιστή του, ο γιατρός στη Δόξα, για να ιδεί ασθενή του, όπως έκανε δωρεάν και για ασθενείς Έλληνες, σε άλλα χωριά.
     Οι Γερμανοί εκδικούμενοι έκαψαν στη Δόξα, πάνω απο 150 σπίτια. Άφησαν μόνο δυό τρία, την Εκκλησία και το Σχολείο (Αύγουστος 1943).
     Δεύτερη φορά ήταν, όταν μερικοί Αντάρτες, στην Παναγία της Δόξας οχυρωμένοι, έρριξαν μερικές ντουφεκιές κατά διερχόμενης Γερμανικής φάλαγγας, που πήγαινε απο Τρίπολη προς Πύργο κι έτρεξαν να κρυφτούν.....
     ....Λέει ο Ι. Αθανασόπουλος, που ήταν αντάρτης τότε, ότι αν ήθελαν να βαρέσουν, έπρεπε να πιάσουν καλύτερο μέρος κι όχι την Παναγιά «να ρίξουν δέκα ντουφεκιές και να λακήξουν».
     Έπειδή το γεγονός χαρακτηρίστηκε παιδαριώδες, από τα περίχωρα, οι αντάρτες, κατηγόρησαν τον Αθ. Γκουβέτσο, από το χωριό μας, ότι πρόδωσε την ενέδρα. Τον πήγαν στα Τρόπαια, για ανακρίσεις και σύντομα τον άφησαν ελεύθερο....». (Γ. Ι. Μιχαλακόπουλος. Το Σταυροδρόμι Αρκαδίας και ο οικισμός Μαυράδας. Σελ. 245 – 246).
     Ήρθε και πάλι κάποια εποχή που οι Γερμανοί έφυγαν για πάντα. Όπως και τις παλιότερες εποχές, έτσι και τώρα η διχόνοια μεταξύ των αρχηγών των οργανωμένων ομάδων της Εθνικής αντίστασης και οι ξένοι «δάκτυλοι», είχαν σαν αποτέλεσμα να εκραγεί ο εμφύλιος που κράτησε μέχρι το 1949. Ενώ η Ευρώπη και οι πολιτισμένοι σήμερα «σύμμαχοί» μας στρώθηκαν και ανασύνταξαν τις κατεστραμμένες χώρες τους, εμείς πήραμε πάλι τα βουνά. Ο ένας αδελφός στο ένα και ο άλλος στο άλλο. Και πολεμούσαν μεταξύ τους. Χρόνια ολόκληρα.
     Οι «μελανότερες» σελίδες της εθνικής μας κατάπτωσης είχαν και την αντίστοιχη  απήχηση και στο χωριό μας. Πολλά έγιναν την εποχή εκείνη. Ο ένας τα έβαλε με τον άλλο. Πολλοί χάθηκαν. 
     Δεν θα σταθούμε σε λεπτομέρειες στην νέα διαμορφωμένη κατάσταση της εποχής για πολλούς και ευνόητους λόγους. Σημαντικά γεγονότα που συνέβησαν στο χωριό μας την περίοδο αυτή, που μπορούμε να αναφερθούμε, ήταν η πραγματοποίηση δύο «ανταρτοδικείων» ή «Λαϊκών δικαστηρίων». Τα δικαστήρια αυτά που έγιναν κατ’ άλλους στην εκκλησία και κατ’ άλλους στο, προγενέστερο του σημερινού, Δημοτικού σχολείου είχαν σαν αποτέλεσμα την καταδίκη σε θάνατο του ενός εκ των δύο κατηγορουμένων.
     Την ακριβή σύνθεση των δικαστηρίων αυτών δεν την γνωρίζουμε. Κάποια σκόρπια ονόματα που συγκεντρώσαμε ταιριάζουν με αυτά της παρακάτω καταγραφής. «….Παραλλήλως και για να «ενεργοποιήσουν» το χωριό καθώρισαν εκεί την έδρα του Λαϊκού Αναθεωρητικού Δικαστηρίου με Πρόεδρο τον Αριστείδη Χ. Παπακωνσταντίνου ή Νταβέλη, μέλος τον Ηλία Ν. Πλιώτα ή Χοντρολιά, Εισαγγελέα τον Θεόδωρο Δασκαλόπουλο ή Παπούλα και Γραμματέα τον μετέπειτα εφημέριο Καλλιανίου Θεόδωρο Μ. Μιχαλακόπουλο….». (Γ. Ι. Μιχαλακόπουλος. Το Σταυροδρόμι Αρκαδίας και ο οικισμός Μαυράδας. Σελ. 251).
     Στην πρώτη δίκη κατηγορούμενος ήταν ένας από το χωριό Βαλτεσινίκο της περιοχής μας, με το παρατσούκλι «Καπελιάνος». Η κατηγορία που τον βάραινε ήταν η ζωοκλοπή. Είχε κλέψει είπαν κάποια φοράδα. Τα πειστήρια λίγα, και όπως ειπώθηκε εκ των υστέρων ο άνθρωπος ήταν αθώος. Έν τούτοις η ετυμηγορία των ενόρκων ήταν η καταδίκη του σε θάνατο. Η απόφαση εκτελέστηκε αμέσως. Η τοποθεσία της εκτέλεσης ήταν η περιοχή του χωριού μας με το γνωστό σήμερα τοπωνύμιο «στου Καπελιάνου». Αργότερα ειπώθηκε, όπως προαναφέραμε, ότι ο «Καπελιάνος» ήταν αθώος και η καταδίκη του έγινε για να σταματήσουν οι ζωοκλοπές που μάστιζαν την περιοχή.
     Στο δεύτερο «λαϊκό δικαστήριο» ένοχος για τον ίδιο λόγο ήταν κάποιος από το διπλανό χωριό Σέρβου ή Παλούμπα. Στην δίκη αυτή μετά την δυναμική παρέμβαση κάποιων ισχυρών Καλλιαναίων, απεφεύχθη το μοιραίο. Τούτο όπως μας πληροφόρησαν έγινε για δύο λόγους. Ο πρώτος ήταν κάποιες φιλικές σχέσεις που υπήρχαν μεταξύ του κατηγορουμένου και μερικών Καλλιαναίων και ο δεύτερος ήταν ότι οι ισχυροί του χωριού δεν ήθελαν να στιγματιστεί το χωριό από τις απανωτές εκτελέσεις στον χώρο του.
     Ένα ακόμα αξιόλογο συμβάν της εποχής, που μας περιγράφει ο Γ. Ι Μιχαλακόπουλος και το ακόλουθο:
     «Συκρούσεις Στρατού και Ανταρτών.
     Πολεμικές συγκρούσεις Ανταρτών, με το Στρατό, στην περιοχή μας είχαμε:
     α) Στις 9-3-1948, όταν οι αντάρτες χτύπησαν επιτυχώς τη διλοχία του Παπανικολάου στα Τρόπαια.....
     ....που τοποθέτησε τις δυνάμεις του σε αντιστρατηγική θέση και δεν τις απομάκρυνε, όταν μάλιστα του έλεγαν πως άρχισαν στην περιοχή να συγκεντρώνονται ανταρτικές δυνάμεις ή και τα βράδια μπαίνουν μέσα στα σπίται αντάρτες, φιλικά προσκείμενων προς αυτούς Τροπαιατών κι έτσι είχε και στα νώτα των στρατιωτών του εχθρό....
     ....τραυματίστηκε κατά τη μάχη ο Παπανικολάου τον οποίο οι αντάρτες, με αντάλαγμα τη ζωή του, έπεισαν να ρίξει την ανάλογη φωτοβολίδα, .... για να φύγει το βομβαρδιστικό αεροπλάνο που κατέφθασε για βοήθεια. Και μετά από αυτό τον τυφέκησαν, πάνω στο ύψωμα Κουκούλα των Τροπαίων.
     Την ίδια τύχη είχαν και οι αιχμαλωτισθέντες Επιτελείς του....
     .... Πάντως κατά την μάχη σκοτώθηκαν δεκαεπτά αξιωματικοί και στρατιώτες και στην συνέχεια άλλοι δεκαπέντε αιχμαλωτισθέντες «όλοι τους με μια σφαίρα στο κούτελο»....
     .... Ελλήνων αίματα, χυμένα από Έλληνες, αλοίμονο....»
(Γ. Ι. Μιχαλακόπουλος. Το Σταυροδρόμι Αρκαδίας και ο οικισμός Μαυράδας. Σελ. 253 – 254).
     Τέλος Φεβρουαρίου 1949 έκλεισε ένα μαύρο κεφάλαιο ιστορίας για την Πελοπόννησο και σχεδόν Αύγουστο του ιδίου χρόνου για την Ελλάδα.
 

     8. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ


     Γίνεται προφανές πως, σύμφωνα με τα έγγραφα που ήδη παραθέσαμε και τις αντίστοιχες καταγραφές στις οποίες αναφερθήκαμε, ότι η προσφορά των Καλλιαναίων στους εκάστοτε αγώνες του Έθνους μας ήταν σημαντική. Ένας μεγάλος αριθμών Καλλιαναίων έλαβε μέρος στις ανάλογες περιστάσεις και στις προσταγές της πατρίδος. Από την μια το έμψυχο, από την άλλη η προσφορά σε είδη ή άλλα υλικά, η προσφορά του χωριού μας ήταν ανέκαθεν δεδομένη υπέρ «βωμών και εστιών». Ένα από τα πρώτα δημιουργηθέντα στρατόπεδα, ως ήδη εκθέσαμε, στην περιοχή του χωριού μας διατρανώνει την προσφορά αυτή η οποία συνεχίστηκε τα μετέπειτα χρόνια και θα συνεχίζεται όσο υπάρχουν Καλλιαναίοι.




0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου