Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

Η ιστορία του. Κεφάλαιο 11. Διοικητικά.


ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΝΔΕΚΑΤΟ

 

ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΥΠΑΓΩΓΗ ΚΑΛΛΙΑΝΙΟΥ


     1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ


     Αναλύσαμε μέχρι τώρα την εξέλιξη του χωριού μας σύμφωνα με την πληθυσμιακή του αύξηση. Παράλληλα είδαμε στους καταλόγους των διαφόρων απογραφών, τις οποίες παραθέσαμε στο κεφάλαιο «ΑΠΟΓΡΑΦΕΣ», άλλοτε το χωριό μας να είναι καταγεγραμμένο στο μέρος της Λιοδώρας, άλλοτε στο μέρος της Άκοβας και άλλοτε στον δήμο Τροπαίων. Ως προς την διοικητική του υπαγωγή, πράγματι το συναντάμε σε όλους σχεδόν τους δήμους που συστάθηκαν και τούτο γιατί η γεωγραφική του θέση από ανέκαθεν αποτελούσε το σύνορο των εκάστοτε δημιουργηθέντων δημοτικών διαμερισμάτων. Έτσι το χωριό μας, ως δείχνουν κάποιες έγγραφες αναφορές που θα παραθέσουμε παρακάτω, αποτελούσε τρόπον τινά, το «μήλον της έριδος» μεταξύ των προυχόντων, των δημογερόντων ή «των μεγάλων τζακιών» της εποχής εκείνης.  
     Παλαιότερα, το χωριό μας αποτελούσε το σύνορο μεταξύ της Λιοδώρας που έλεγχε ο Παλουμπιώτης Πλαπούτας και της Άκοβας και Πέρα Μεριάς που έλεγχε η οικογένεια των Λαγκαδινών Δεληγιανναίων.
     Ας δούμε όμως στο σημείο αυτό πώς διαμορφώθηκε η «διοικητική υπαγωγή» του χωριού μας στο πέρασμα του χρόνου.

     2. ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΚΑΛΛΙΑΝΙΟΥ

     Α. ΠΡΩΤΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (ΑΠΟ ΑΡΧΗΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟΥ 527 μ.Χ)

     Είναι γνωστό ότι τους προϊστορικούς και στις αρχές των ιστορικών χρόνων, στον ευρύτερο Ελληνικό χώρο, κάθε πόλη αποτελούσε και τρόπον τινά, δικό του ξεχωριστό κράτος. Λέγοντας κάθε πόλη, εννοείτε και η ευρύτερη περιοχή που έλεγχε η πολιτεία αυτή. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η ηγεμονία της κάθε περιοχής να εξασκείτε από διαφορετικούς ηγέτες - βασιλείς. Αυτοί με την σειρά τους θέσπιζαν διαφορετικούς νόμους, είχαν διαφορετικά νομίσματα και γενικά σε κάθε περιοχή συνέβαιναν διαφορετικά κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα.
     Στην ευρύτερη περιοχή, που μας ενδιαφέρει εδώ, στο Καλλιάνι δηλαδή ή στο παλιό Όγκειο (ή Όγγειον) αν θέλετε, η πόλη που δέσποζε τότε ήταν η Θέλπουσα. Η Θέλπουσα ανήκε σε μία ευρύτερη περιοχή το όνομα της οποίας ήταν Αζανίδα προερχόμενο από τον πρώτο βασιλέα αυτής τον Αζάνα, γιο του Αρκάδα εκ του οποίου έλαβε και το όνομα η Αρκαδία. Η περιοχή αυτή περιελάμβανε τότε και τις μεγάλες πόλεις Ψωφίδα και Κλειτωρία. Τα όρια της, προς νότον, για να ξεχωρίζει από την άλλη επίσης μεγάλη περιοχή της Ηραίας, ήταν το φυσικό φαράγγι και ο ποταμός Τουθόα.
     Αλλά ας δούμε στο σημείο αυτό, μια ακόμα αναφορά για την Θέλπουσα.

     ΘΕΛΠΟΥΣΑ (γενικά)
   
     Έχουμε αναφερθεί σχετικά, αλλά ας μας επιτραπεί μια επανάληψη στο σημείο αυτό σχετικά με την παλαιότερη μεγάλη πολιτεία της περιοχής μας. Έτσι λοιπόν έχουμε:
     «….Η Θέλπουσα πήρε το όνομά της από τη νύμφη Θέλπουσα, την κόρη του Λάδωνα, και έδωσε το δικό της στον τέως Δήμο Θελπούσης. Η πόλη βρισκόταν κοντά στην αριστερή όχθη του Λάδωνα, όπως μας πληροφορεί ο Παυσανίας, χτισμένη πάνω σ΄ ένα μικρό λόφο. Σήμερα οι αρχαιολόγοι την προσδιορίζουν και εκείνοι στην αριστερή όχθη του Λάδωνα και συγκεκριμένα στα ΒΔ του εγκαταλελειμμένου χωριού Βάναινα, ενώ η περιοχή της απλωνόταν από το υψώματα του Αφροδισίου όρους (υψ. 1456 μ.) που ανήκαν στην Ψωφίδα ως τον ποταμό Τουθόα, παραπόταμο του Λάδωνα, όπου ήταν τα σύνορά της με την Ηραία.
     Η αρχαία αρκαδική πόλη, Θέλπουσα, ήκμασε κατά τους κλασσικούς χρόνους και ακολούθησε την τύχη της Αρκαδίας κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους οπότε περιήλθε σε παρακμή.
     Ο Διόδωρος μας πληροφορεί ότι στα 352 π.Χ. οι Θελπούσιοι νίκησαν τους Λακεδαιμονίους, που είχαν πατήσει τη νύχτα τα τείχη, σκότωσαν πολλούς εχθρούς και ανάγκασαν τους επιτιθέμενους να εγκαταλείψουν τη Θέλπουσα.
     Γύρω στα 170 μ. Χ. η Θέλπουσα, όπως μας βεβαιώνει ο Παυσανίας, ήταν μισοεγκαταλελειμμένη, χωρίς βέβαια να γνωρίσει πλήρη ερήμωση, γιατί στα ερείπια της πόλης βρέθηκαν κομμάτια του λεγόμενου αγορανομικού διατάγματος του Δοκλητιανού, το οποίο εξέδωσε, ως γνωστό, το 301 μ.Χ. Ένα κομμάτι του Δοκλητιάνου διατάγματος, που βρέθηκε στην Θέλπουσα, δημοσιεύτηκε από τον Αργ. Πετρονότη, “Νέο απόσπασμα του Δοκλητιάνειου αγορανομικού κώδικα από τη Θέλπουσα, Ελληνικά 1973, σελ. 255-270”….». (Χρήστου Καπράλου, Αρκαδικοί Θρύλοι σελ 90).
     Πέρα από το ότι η κάθε πόλη έκανε «κουμάντο» στην περιοχή της, οι Αρκάδες έχοντας συναίσθηση της φυλετικής και θρησκευτικής τους ενότητας και παρά τις όποιες διαφωνίες τους ήταν από τους πρώτους που ίδρυσαν μια κοινή συμμαχία. Έτσι πολλοί οικισμοί ενώθηκαν μεταξύ τους και αποτέλεσαν το «Κοινόν των Αρκάδων» με έδρα την Μεγαλόπολη. Η συμμαχία αυτή περί το 469 π.Χ. και λόγω διαφωνιών, μεταξύ Τεγεατών και Μαντινείων, διασπάστηκε. Ένα από τα κοινά που παρέμεινε, για να θυμίζει την συμμαχία αυτή, ήταν η χρησιμοποίηση του κοινού νομίσματος. Μετά δε την κατάλυση και της Μακεδονικής δυναστείας, οι Αρκαδικές πόλεις προσχώρησαν, αν και με μεγάλη απροθυμία, στην Αχαϊκή Συμπολιτεία και ακολούθησαν την κοινή τύχη των Αχαιών.
     Μετά την κατάκτηση της Αρκαδίας από τους Ρωμαίους το 146 π.Χ. και παρά τις όποιες προσπάθειες που έκαναν για την επανίδρυση της Πέμπτης Αρκαδικής Συμπολιτείας, οι Αρκάδες άρχισαν και λόγω των Ρωμαϊκών εμφυλίων να παρακμάζουν.
     Τους σκοτεινούς τούτους χρόνους της Ρωμαϊκής κυριαρχίας στην Πελοπόννησο, παρ' ότι αυτή αποτελούσε επαρχία της Ρώμης, περισσότερο ηγεμονευόταν θα λέγαμε από τον εκάστοτε τοπικό άρχοντα, ο οποίος και κανόνιζε τους νόμους, τα διάφορα φορολογικά, και γενικότερα ασκούσε εξουσία χωρίς να λογοδοτεί στην πρωτεύουσα ή στον εκάστοτε αυτοκράτορα.
     Για να επανέλθουμε όμως στην περιοχή μας. Πιστεύεται ότι και το Όγκειο όλα αυτά τα χρόνια ακολούθησε την κοινή τύχη με αυτήν της Θέλπουσας. Παραμένοντας σαν οικιστικός χώρος είχε κοινή τύχη με την μεγαλύτερη και κοντινότερη σε αυτό πόλη, στην οποία ήταν «προσκολλημένο» από παλαιότερα.
     Έτσι φθάνουμε την εποχή του 527 μ.Χ. στην οποία υπάρχει η σχετική αναφορά για την Θέλπουσα, ως έχουμε ήδη εκθέσει στο οικείο κεφάλαιο «ΠΛΗΘΥΣΜΙΑΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ», η οποία λέγει ότι μια εκ των επισήμων πόλεων της Αρκαδίας παραμένει και η Θέλπουσα. Έτσι πιστεύουμε ότι παράλληλα με την Θέλπουσα, «ένα εκ των επισήμων χωριών» της Αρκαδίας είχε παραμείνει και το Όγκειο.

     Β. ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (527 μ.Χ - 1834 μ.Χ.)


     Η νέα θρησκεία του Χριστιανισμού είχε γίνει πλέον και η νέα επίσημη θρησκεία του νεοσύστατου Βυζαντινού κράτους. Νέοι ναοί, Βυζαντινού ρυθμού, και διαφορετικής αρχιτεκτονικής και τεχνοτροπίας αντικατέστησαν τα παλαιά ιερά των πόλεων και των χωριών. Καινούργιες ιδέες, καινούργια φιλοσοφία, καινούργιοι άνθρωποι, έχουν εισβάλει σε πόλεις και χωριά. Τα πάντα αλλάζουν όψη. Τα αρχαία ονόματα των πόλεων και των χωριών παύουν να υπάρχουν. Οι άλλοτε «περικαλλείς» πόλεις και χωριά της Αρκαδίας γνωρίζουν την ολοκληρωτική εξαφάνιση. Ποιοι μηχανισμοί, και τι συνέβαλε σε αυτή την εξαθλίωση της προτέρου ένδοξης εποχής, είναι ακόμα αντικείμενο μελέτης των διάφορων ιστορικών και ειδικών Βυζαντινολόγων ερευνητών. «….Τις οίδε δε υπό ποίους άρχοντας, απαίδευτους και αφανείς, εξελίσσετο η άφροντις και εύκολος συμβίωσις των νομάδων και γεωργών, οίτινες μόλις θα εγνώριζον απλώς, ότι απαρτίζουσι τμήμα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας….». (Τ. Κανδηλώρου Ιστορία Γορτυνίας σελ. 41).
     Επί Βυζαντινής αυτοκρατορίας η Πελοπόννησος μαζί με την Στερεά Ελλάδα, αποτελούσαν «Θέμα»  (= μεγάλη γεωγραφική περιφέρεια) και το διοικούσε ο εκάστοτε αποσταλμένος στρατηγός της Κωνσταντινούπολης ή άλλως λεγόμενος «Πρωτοσπαθάριος». Αυτός είχε την έδρα του στην Κόρινθο και ασκούσε την εξουσία μέσα από τους δύο τοπικούς άρχοντες οι οποίοι ονομάζοντο «Τουρμάρχαι» ( = πιθανόν εκ του Τομεάρχαι – κάτι ανάλογο με τους σημερινούς Νομάρχες), οι οποίοι με την σειρά τους εξουσίαζαν μια μικρότερη σε έκταση περιοχή την λεγόμενη Τούρμα. Η κάθε Τούρμα χωριζόταν σε πέντε Βάνδες ή δρόγγους ( κάτι ανάλογο με τους σημερινούς νομούς). Τους δρόγγους αυτούς τους διοικούσαν οι εκάστοτε δρουγκάριοι οι οποίοι συγκροτούσαν τα τακτικά στρατιωτικά σώματα. Είχαν περίπου χίλιους τακτικούς στρατιώτες, ανά πληθυσμό 25.000 περίπου κατοίκων του κάθε δρόγγου. Το σύστημα τούτο υπήρχε από παλαιότερα και συμπληρώθηκε στην τελική αυτή μορφή του, από τον Λέοντα τον Ίσαυρο περί τον 8ον μ.Χ. αιώνα.          
     Έτσι με αυτή την διοικητική διαίρεση φθάνουμε στα χρόνια της Φραγκοκρατίας Οι πρωταγωνιστές Φράγκοι, πλαισιωμένοι από ένα συνοθύλευμα, ως ήδη έχουμε αναφέρει, της δυτικής κοινωνίας του τότε ανεπτυγμένου κόσμου, όπως Βουργούνδιοι, Φλαμανδοί και Λομβαρδοί ευγενείς, Γερμανοί ιππότες, Βάρβαροι τυχοδιώκτες, στρατιώτες από την Καταλωνία, Φλωρεντιανοί Τραπεζίτες, Ναπολιτάνοι αυλικοί, πολυμήχανοι Βενετσιάνοι και μεγαλέμποροι Γενουάτες , οι οποίοι μαζί με τους έλληνες άρχοντες και δουλοπάροικους αποτέλεσαν τα πρόσωπα και συγκρότησαν το “θέατρο”, που λεγόταν Γκρής (Greece). Η Πελοπόννησος μετονομάζεται σε Μορέας (λέγεται ότι πήρε αυτή την ονομασία είτε λόγω του σχήματός της, είτε λόγω του ότι την εποχή εκείνη βρέθηκαν να υπάρχουν πολλά δένδρα από Μουριές στο έδαφός της). Η Αρκαδία αλλάζει και αυτή όνομα και παίρνει το όνομα Μεσσαρέα (λόγω της τοπογραφικής της θέσης, η οποία ευρίσκεται στο μέσον της Πελοποννήσου, ή άλλως στην ενδοχώρα).
     Η Πελοπόννησος πέρα από την μετονομασία της, χωρίζεται σε 12 μεγάλα κομμάτια τις λεγόμενες «βαρονίες». Οι Φράγκοι χώρισαν την Αρκαδία σε πέντε «Βαρονίες» και οργάνωσαν την ασφάλεια της ιδρύοντας πολλά φρούρια. Η Γορτυνία και αυτή, είχε χωριστεί σε δύο Βαρονίες. Η πρώτη, και μεγαλύτερη σε μέγεθος ήταν η Βαρονία της Άκοβας. Αυτή καταλάμβανε το βόρειο τμήμα της Γορτυνίας, και η δεύτερη που καταλάμβανε το νότιο τμήμα της, ήταν η Βαρονία της Καρύταινας. Τα μεγάλα εδαφικά αυτά κομμάτια διαιρούταν σε μικρότερα τα λεγόμενα φέουδα ή φίε. Η Βαρονία της Άκοβας η οποία περιλάμβανε και το χωριό μας, αποτελείτο από 24 τέτοια φέουδα και ήταν η μεγαλύτερη όχι μόνον της Αρκαδίας αλλά και ολοκλήρου της Πελοποννήσου. Τα φέουδα αυτά είχαν δοθεί σε ανάλογο αριθμό ιπποτών εκ των οποίων και μερικά σε ντόπιους Έλληνες, οι οποίοι είχαν «….έκαστος περιοχήν ιδίων κτημάτων, ήτις απήρτιζεν έν φέουδον…». (Ε. Καρποδίνη – Δημητριάδη. Πελοπόννησος, Ταξιδιωτικός οδηγός μουσείων, μνημείων και αρχαιολογικών χώρων).
     Από τα φέουδα, άλλα ήταν δημόσια και άλλα ιδιωτικά. Δημόσια χαρακτηριζόταν τα φέουδα τα οποία είχαν αποκτηθεί από τους Φράγκους δια των όπλων και ιδιωτικά χαρακτηριζόταν εκείνα που είχαν αφεθεί στους μικρούς τοπικούς άρχοντες και δημογέροντες.
     Εδώ θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η Βαρονία της Άκοβας ήταν σχετικά μια ήσυχη περιοχή. Μεταξύ των Βαρόνων επικρατούσε ο «Σάλιος νόμος» ότι δηλαδή όλοι ήταν ίσοι μεταξύ τους και τα θέματα που προέκυπταν τα έλυνε η «κούρτη», (= τύπος σημερινού κοινοβουλίου). Παρ' όλα αυτά την εξουσία την ασκούσε ο εκάστοτε επικεφαλής Βαρόνος, ο οποίος είχε στην κατοχή του τέσσερα φέουδα. Οι Βαρόνοι αυτοί λογοδοτούσαν στον εις τον εκάστοτε πρίγκιπα του Μορέως ο οποίος φέρεται ότι κατοικούσε στην Κόρινθο ή στην Πάτρα.
     Κάπως έτσι κυλούσαν και τα σκοτεινά από ιστορικής άποψης, τούτα χρόνια και για το χωριό μας. Το χωριό μας το οποίο σίγουρα θα αποτελούσε κάποιο μικρότερο ή μεγαλύτερο φέουδο ενός κάποιου Τουρινέζου, Ναπολιτάνου, Φλωρεντιανού  ή άλλου Φράγκου ιππότη.
     Όλα αυτά μέχρι την εποχή όπου, την Πελοπόννησο, «….Ο Ανδρόνικος Παλαιολόγος την απελευθέρωσε από τους Φράγκους το 1330, αλλά στους τελευταίους βυζαντινούς χρόνους κατοικήθηκε από πολλούς Αλβανούς και τέλος, το 1458, περιήλθε στους Τούρκους. Κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας, σημειώθηκε πρόοδος, που ανακόπηκε κατά την Βενετοκρατία, εξαιτίας της φορολογίας και των αγγαρειών….». (Ε. Καρποδίνη – Δημητριάδη. Πελοπόννησος, Ταξιδιωτικός οδηγός μουσείων, μνημείων και αρχαιολογικών χώρων).
     Έτσι φθάνουμε στα χρόνια της άλωσης της Κωνσταντινούπολης και στην πρώτη Τουρκοκρατία στην Ελλάδα. Κατά την εποχή εκείνη, «….Η Πελοπόννησος είχε διαιρεθή εις βιλαέτια από της εποχής της πρώτης τουρκοκρατίας. Η διαδεχθείσα αυτήν βενετοκρατία διετήρησε την τουρκικήν διαίρεσιν μετονομάσασα απλώς τα βιλαέτια εις territorii και συνενώσασα αυτά κατ’ αρχάς μεν υπό έξ, έπειτα δε υπό τέσσαρας provincie. Εκ των ονομάτων των βενετικών territorii συμπεραίνομεν ότι διετηρήθησαν και αυταί εισέτι αι ονομασίαι των βιλαετίων. Επομένως κατά την ανάκτησιν της χώρας, καταργηθεισών τωνprovincie, παρέμειναν 23 περιφέρειαι ως βιλαέτια, καθώς ήσαν και προηγουμένως. Η πρώτη άρα μορφή της διοικητικής διαιρέσεως της Πελοποννήσου δεν δύναται να είναι, ει μη η επί βενοετοκρατίας ισχύσασα, βιλαέτια δε τα εξής: 1) Ναυπλίου, 2) Άργους, 3) Κορίνθου, 4) Καλαβρύτων, 5) Βοστίτσας, 6) Πατρών, 7) Γαστούνης, 8) Φαναρίου, 9) Αρκαδιάς, 10) Ναβαρίνου, 11) Μεθώνης, 12) Κορώνης, 13) Ανδρούσας, 14) Καλαμάτας, 15) Καρύταινας, 16) Λεονταρίου, 17) Τριπολιτσάς, 18) Αγίου Πέτρου, 19) Μονεμβασίας, 20) Μυστρά, 21) Ανατολικής Μάνης, 22) Δυτικής Μάνης 23) Βαρδούνιας….».(Σακελαρίου. Η Πελοπόννησος κατά την Β’ Τουρκοκρατία (1715-1821). Σελ. 99).
     Από την ίδια πηγή σχετικά με τα όρια του Βιλαετιού της Καρύταινας μπορούμε να πάρουμε: «….Το βιλαέτι της Καρύταινας, περί τον ρούν του Αλφειού, έκειτο μεταξύ των βιλαετίων Καλαβρύτων, Γαστούνης, Φαναρίου, Λεονταρίου, Μυστρά, Τριπολιτσάς και κατελάμβανεν ολόκληρον σχεδόν την σημερινήν επαρχίαν Γορτυνίας μετά τινων προσέτι παρακειμένων εδαφών. Από Βορρά αρχόμενον εκ της αντιθέτου προς την Δίβρην κλιτύος του Ερυμάνθου, εισεχώρει ολίγον εις την σημερινήν επαρχίαν Καλαβρύτων, καταλαμβάνον το Λόπεσι του τέως δήμου Ψωφίδος. Βορειοδυτικά παρεχώρει μικρόν έδαφος μετά των Βιδιάκων εις το Βιλαέτι της Γαστούνης, αλλά προς Δυσμάς η συνοριακή γραμμή του έκειτο δυτικώτερον της σημερινής και παραλλήλως προς αυτήν, ούτω δε περιελαμβάνοντο τα νύν εις τον νομού Ηλείας ανήκοντα χωρία Δάρδιτσα, Νεμούτα, Λούβρου, Λυκούρεσι, Άσπρα Σπίτια, του τέως δήμου Ολυμπίων, και Μποστενίτσα, του τέως δήμου Λαμπείας. Νοτιοδυτικά συνόρευε προς το Βιλαέτι Φαναρίου, καθ’ ά όρια σήμερον της επαρχίας Ολυμπίας. Προς Νότον ήρχετο από των Καρυών, επί του όρους Λυκαίου, κατήρχετο προς Νοτιοανατολάς δια να περιλάβη το Δεδέμπεη, ελάμβανεν εκείθεν τροπήν προς βοράν, παρέκαμπτε την Μεγαλόπολιν, την οποίαν άφηνεν εις το Βιλαέτι Λεονταρίου, περιέκλειε το Ρουσβάναγα και ελάμβανε κατεύθυνσιν Βορειοανατολικά μέχρι Δώριζα, δηλ. κατελάμβανεν ικανά τμήματα των τέως δήμου Λυκοσούρας και Μεγαλουπόλεως της επαρχίας Μεγαλουπόλεως. Εκ Δώριζα έστρεφεν ολίγον ανατολικώτερον, άφηνε το Βαλτέτσι εις το Βιλαέτι Τριπολιτσάς, είτα δ’ ελάμβανε σταθεράν προς Βορρά κατεύθυνσιν. Διήρχετο μεταξύ Πιάδας και Ροϊλού, ανήρχετο και κατήρχετο το Μαίναλον από Νότον προς Βορράν και συνήντα την προς το Βιλαέτι Καλαβρύτων οροθεσίαν, αφού ελάμβανεν επ’ ολίγον Βόρεια Βορειοδυτική τροπήν. Ούτω δε και από της επαρχείας Μαντινείας απέκοπτεν εκτάσεις του τέως δήμου Φαλάνθου και τα χωρία Βάγγου και Καράτουλα. Διηρείτο εις  τέσσαρα τμήματα, καλούμενα σέμπια: Τα Βουνά εις το ορεινόν μέρος, όπου πηγάζουν ο Ελισσών (Δαβιά) και ο Γορτύνιος (Δημητσάνα), οι Κάμποι κατά την πεδιάδα της Μεγαλουπόλεως, ή Λιοδώρα μεταξύ του Γορτυνίου και του Αλφειού, η Πέρα Μεριά έκειτο προς τον Ερύμανθον…..». (Σακελαρίου. Η Πελοπόννησος κατά την Β’ Τουρκοκρατία (1715-1821). Σελ. 109).
     Μια ακόμα ενδεικτική καταγραφή της διοικητικής διαίρεσης της ευρύτερης περιοχής του χωριού μας, μας δίνει και το παρακάτω απόσπασμα. Έτσι λοιπόν βρίσκουμε. Την Γορτυνία «….Το 1459 κατόπιν σκληρής μάχης την κατέλαβαν οι Τούρκοι. Στο διάστημα αυτό έγινε πρωτεύουσα ιδίου Καζά (διοικητική εριφέρεια μεγαλύτερη του νομού) και περιλάμβανε τη σημερινή Γορτυνία, τμήμα του τ. δήμου Λυκόσουρας και Μεγαλόπολης, του δήμου Φαλάνθου Μαντινείας, του δήμου Ολυμπίων και Λαμπείας του Ν.Ηλείας, καθώς και το χωριό Λιόπεσι και Καλαβρύτων. Χωριζότανε δε σε τέσσερα τμήματα: 1) των Βουνών, 2) της Άκοβας, 3) του Κάμπου και 4) της Λιοδώρας…..
     …..Από την πρώτη Τουρκοκρατία (1460 - 1685) η επαρχία Γορτυνίας (βιλαέτι της Καρύταινας διοικητικά, καζάς δικαστικά, σατζάκι στρατιωτικά) χωριζόταν σε 4 τμήματα (σέμπια).
1) Των Βουνών (Νταβιά, Πιάνα, Αλωνίσταινα, κι΄ άλλα 31 χωριά με 13.860 κατ.)
2) Του Κάμπου, με την πεδιάδα της Μεγ/λεως και 27 χωριά (Καράτουλα,  Καρβουνάρι, Ζωνάτι, Παλαμάρι, Καρυές), και 3.265 κατ.
3)  Της Άκοβας και Πέρα Μεριάς με 37 χωριά (Λαγαύτι, Μποστενίτσα, Νεμούτα, Λυ-κούρεσι, Βυζίκι κ.λ.π.) με 4.245 κατ.
4)  Της Λιοδώρας με 38 χωριά (Δημητσάνα, Ζάτουνα, Βλαχόραφτη, Μπέτσι, Παλούμπα κ.λ.π.) με 7.385 κατ.
 Ρωμαϊκά σπίτια 8 χιλ., τούρκικα 100. Γιδοπρόβατα, ζώα χοντρά, γεννήματα πλήθος και ολίγα μετάξια….». (Α. Μηλιαράκης "Πελ/κή Πρωτοχρονιά" 1962 σ. 317. Ν. Ι. Φλούδας, Διοικητικά Γορτυνίας, "Γορτυνιακόν Ημερολόγιον" 1947, σ. 18-26).  Έγγραφο Ίστορ. και Εθν. Εταιρείας αριθ. 7.234)(Α. Τσέλαλης. Πλαπούτα Απομνημονεύματα. Σελ. 664).
     Επειδή ως προαναφέραμε θα πρέπει να αναζητήσουμε την διοικητική ένταξη του χωριού μας περισσότερο προς το μέρος της Λιοδώρας τους χρόνους αυτούς ας δούμε μερικά ακόμα για το κομμάτι αυτό της Γορτυνίας. Έτσι λοιπόν έχουμε: 
     «….Η επαρχία Γορτυνίας (βιλαέτι, καζάς  της  Καρύταινας  επί  Τουρκοκρατίας περιελάμβανε τα τμήματα Βουνών και Κάμπου, όπου στρατολογούσε ο Κολοκοτρώνης, της Άκοβας και Πέρα Μεριάς οι Δεληγιανναίοι και της Λιοδώρας ο Πλαπούτας….».
     «….Η Λιοδώρα - αρχαία  Ηραιάτις - είναι  το ευφορώτερο  τμήμα  της  Γορτυνίας. Τα άλλα τμήματα της Πέρα Μεριάς, των βουνών και του Κάμπου ήσαν  ορεινά και άγονα. Το Παλούμπα ήταν μικρός συνοικισμός εποίκων, από την ίδια φάρα των αλβανών των Σουλιμοχωρίων της Τριφυλίας, ανήκε στα Λαγκάδια και ήταν τσιφλίκι, παρμένο με δόλο, του κυρ Θανάση Κουλά, προεστού και καπετάνιου της Καρύταινας και μετά το φόνο του Κουλά έγινε τσιφλίκι των Μουσταφά Αρναούτογλου, Αλή Τσούφλη, Τζαφέρ και Ισμαήλογλου αγάδων…..»
     «….Η Λιοδώρα - (Ηραία)  του καζά - (της  επαρχίας)  της  Καρύταινας (Γορτυνίας) είναι στη δεξιά όχθη του Αλφειού και ανατολικά του σημείου που σμίγουν τα νερά του Λάδωνα, του Ερύμανθου και του Διάγοντα με τον Αλφειό. Το εύφορο τμήμα της, το χωριό Αναζίρι, ήταν ιδιοκτησία των Δεληγιανναίων κι΄ ένα τμήμα του το είχαν δώσει προίκα στον κυρ Θανασιό Αντωνόπουλο, που πήρε τη Θανάσω, τη Ντεληγιαννοπούλα….». (Α. Τσέλαλης. Πλαπούτα Απομνημονεύματα. Σελ 275, 40 και 42 αντίστοιχα).

     1. ΕΝΑ ΔΙΑΦΩΤΙΣΤΙΚΟ ΕΓΓΡΑΦΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΥΠΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ ΤΟ 1823

     Το παρακάτω ανέκδοτο μέχρι σήμερα έγγραφο που έχουμε την τιμή να σας παρουσιάσουμε για πρώτη φορά μέσα από τις σελίδες μας εδώ, πρόκειται για μια καταγγελία που είχε γίνει από τους παλαιότερους Καλλιαναίους προς τον Δημήτριο Πλαπούτα το 1823. Αν και η καταγγελία αυτή δεν μας τιμάει ιδιαίτερα σαν συγχωριανούς εν τούτοις ρίχνει αρκετό φως για την διοικητική υπαγωγή του Καλλιανίου στην εποχή που αναφερόμαστε.
     Προτού παραθέσουμε το εν λόγω έγγραφο θα θέλαμε να αναφερθούμε σε μερικά διευκρινιστικά σχόλια, σχετικά με την απόκρυψη κάποιων ονομάτων που εσκεμμένα πράξαμε από την παρουσίαση του. Ο λόγος της εσκεμμένης αυτής απόκρυψης των ονομάτων αυτών είναι ότι, συναισθανόμαστε και καταλαβαίνουμε την ευθύνη μας απέναντι σε αγαπητούς συμπατριώτες και έτσι δεν θα θέλαμε με την δημοσίευση του εγγράφου αυτού να «ξυπνήσουμε» κάποιες παλιές έριδες και διενέξεις μεταξύ των νεώτερων Καλλιαναίων και μάλιστα μετά την παρέλευση τόσων πολλών χρόνων, μιας και το ίδιο, όπως θα δούμε, φέρεται εναντίον κάποιων ατόμων από το χωριό μας.
     Αλλά στο σημείο αυτό ας δούμε το εν λόγω έγγραφο και θα επανέλθουμε σε μερικά περαιτέρω σχόλια παρακάτω. Το έγγραφο αυτό έχει ως εξής:

     «Γενναιότατε στρατηγέ Δημητράκη Πλαπούτα

Σου αναφέρομαι δια τη παρούσα μας όλοι κάτωθεν υπογραμένοι χοριάτες του χωριού μας και σας λέγομε ότι σας είνε γνωστά δι όσα δοκιμάζαμε τόρα τόσον καιρό από τους [……….] οπού κάθονται εδό στο καληάνι όπως μας εσκότοσαν καθώς το ήξερες επαρχία μας αφάνισαν διότι όπου όσα κακά μας έχουν καμωμένα δεν περιγράφονται. Δια τούτο όλοι υπογεγραμένοι κανίς μας και μεγάλως σας παρακαλούμεν αυτούς τους [……….] να τους διόξετε από ετούτο το χωρίον και από τα σύνορα μας δια να ησυχάσομε ηδέ και αδιαφορήσις ότι πάθουν αυτοί και εμείς ως για το κρίμα όλο στο λαιμό σου διότι εμείς πλέον δεν τους βαστούμε και θα σκοτοθούμε και με τους αποστερόμεθα τα της διοίκησις δια τούτο γνωρίζοντας σε δια μεγάλη ξέροντας και κάμε ότι δυνηθής να φύγουν από εδώ και ότι έρθη εμείς όλοι από κρινόμαστε και το ηξεύρης ότι έχουν σκοτομένον τον σταύρον γιαννάκου και πεθάνανε τα πεδιά του από τη πίνα και δια τούτο πρέπει να μην τους αφίσις καταδόθε τόσο τροφή της φαμελιάς του δια να ζήσουν έχουν προς τούτο και πεντακόσια πράματα τούρκικα να εξετάσης και δια αυτά να παρθούν και να δοθούν όθεν πρέπει όθεν ότι και αναφέρθει εμείς αποκρινόμαστε ως την διαταγήν(?) διά όλα σου λέγομε και μάθε τούτο ότι σου ζητούμε να βάλης και έναν καπόμπαση σε όλα τα χωριά μας καθώς το είχατε προτίτερα διότι ο κόσμος ερεμπέλεψε και χορίς ζάπι δεν ζιούμε πλέον και μη αδιαφορίσης διότι είναι το κρίμα στο λεμόν σου.

                                                                         1823 Σεμπτεβρίου 26
                                                                                  Καλιάνη

Ζουλάτικα                                                               
…… τοπιτζής                                      
Γιάννης Πινόπουλος                            
Κόλια Πανόπουλος                             
Χρόνης                                                 
Δημητράκης Παρδάλης
Βασίλη Μπούζιος
Και υπόλιπι

Ρένεση
Γεωργάκης Παπαζιανατζής
Λήας Καντζούλας
 Γιαννάκης Καύρας
Λανζος και Σπηλιώτης

Βηζητζη
Γιαννάκης στασηνόπουλος
Κωνσταντής σπηρόπουλος
Κοστής κοσταντόπουλος
Δημητράκης σπηρόπουλος
Κοστη σταμάτης παπ……
Χιόπουλος
Γιόργης γιοργόπουλος
Στέλιος (?) λάπας

Βρετουμπούγα
Κονσταντής κακλόπουλος
Νικολός μπικίνης
Παπος και βάσης
Νικολός κολιόπουλος
Και υπολιπι ολι μικρή και μεγάλη

Καληανη
Παναγιώτης τέντης
Πανάγος ρουμελιώτης
Γιάννης παναγιότη
Γιαννάκης τούσκας
Και υπολιπι

Νεμούτα
……
κατζής
γιάννης …..
τουφεκης

χόρα
θοδωράκη
πράμος
τρελόγιαννης»

(δική μας έρευνα Γ. Α. Κ. Αρχείον Πλαπούτα Κ-69β)

     Το παραπάνω έγγραφο ευρίσκεται στα Γ. Α. Κ. Αρχείον Πλαπούτα Κ-69β. Ακριβές αντίγραφο του εν λόγω εγγράφου παραθέτουμε στο τέλος του παρόντος, στο αντίστοιχο Παράρτημα, σελίδα πρώτη και σελίδα δεύτερη  αντίστοιχα.
     Όπως και στα προηγούμενα έγγραφα, τόσον και εδώ προσπαθούμε να τα παρουσιάσουμε ως έχουν χωρίς δικές μας παρεμβάσεις ή τροποποιήσεις, κατά το δυνατόν. Παρ’ ότι κάποια κόμματα (,) ή διάφορα άλλα σημεία στίξης είναι απαραίτητα, πιστεύουμε πως τελικά το νόημα, παρ’ όλο το στρυφνό λεξιλόγιο, είναι τελικά κατανοητό.
     Από το πράγματι σπουδαίο αυτό έγγραφο εκείνο που ξεχωρίζει και αξίζει να σημειωθεί είναι ότι τουλάχιστον κάποια χρόνια της προεπαναστατικής κυρίως περιόδου το χωριό μας «ελεγχόταν», όπως φαίνεται, από τον Παλουμπιώτη Κόλλια και τον γιο του Δημήτρη Πλαπούτα. Τούτο φαίνεται από την ήδη κατατιθέμενη ομολογία των κατοίκων του Καλλιανίου η οποία αναφέρει «….να βάλης και έναν καπόμπαση σε όλα τα χωριά μας καθώς το είχατε προτίτερα διότι ο κόσμος ερεμπέλεψε και χορίς ζάπι δεν ζιούμε πλέον….». Ειδικότερα το «….καθώς το είχατε προτίτερα….»αφήνει να εννοηθεί πώς ο έλεγχος του Καλλιανίου ανήκε στου Παλούμπα.

     Γ. ΤΡΙΤΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (1834 μ.Χ – 1912 μ.Χ)

                
     Το 1834, σύμφωνα με τον νόμο της 9 Νοεμβρίου «Περί του σχηματισμού των δήμων του νομού Αρκαδίας», έπαψε η υπαγωγή του στην Λιοδώρα αλλά και πάλι πότε υπαγόταν στον έναν και πότε στον άλλο δήμο, σύμφωνα με τους εκάστοτε νόμους του νεοσύστατου Νέου Ελληνικού Κράτους,
     Εν πρώτοις απετέλεσε την αρχική σύσταση του δήμου Τευθίδος (το όνομα του οποίου προήλθε από ομώνυμη αρχαία πόλη του Αρκαδικού Ορχομενού. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια τόμος ΚΒ΄ σελ 910. Ο δήμος Τευθίδος σχηματίσθηκε με το Βασιλικό Διάταγμα της 9ης Νοεμβρίου 1834 (ΦΕΚ 16/1835) «Περί του σχηματισμού των δήμων του νομού Αρκαδίας» ως δήμος της επαρχίας Γόρτυνος. Κατατάχθηκε στην Γ΄ τάξη με Πληθυσμό 1260 κατοίκους και έδρα την Τευθίδα (Βιζίτσι). Ο δημότης ονομάσθηκε Τευθίδης.
Αρχική σύσταση
Βιζίτσι (436), Αλβάνιτσα(90), Χοτούζα(-), Φούσμαρι(-), Βρεντεμπούγα(-), Καλιανί(313), Κόκλα(66), Ρένεσι(143), Γαλατάς(-).
     Παράλληλα και με το ίδιο Β.Δ. (της 9ης Νοεμβρίου 1834, ΦΕΚ 16/1835) είχε σχηματισθεί και ο δήμος Θελπούσης. Το όνομα Θέλπουσα προήλθε από την ομώνυμη αρχαία πόλη, που όφειλε το όνομά της στην νύμφη Θέλπουσα κόρη του Λυκάονος (Ρακγαβή Ι. Ρ. Τα Ελληνικά. Τόμος Β. Σελ. 680). Κατατάχθηκε στην Γ΄ τάξη με Πληθυσμό 1395 κατοίκους και έδρα τη Θέλπουσα (Βερβίτσα). Ο δημότης ονομάσθηκε Θελπούσιος.
Αρχική σύσταση
Θέλπουσα(Βερβίτσα 776), Τσερβίκος(69), Συριάμου και Πουλιάρι(122), Κατσουλιά και Δεσμός(126), Σπάθαρι(220), Βάνενα(82), Μάμωσι(-), Μελιδώνι(-) Σκούνδου(-).
     Με το ίδιο Β.Δ. είχε σχηματισθεί και ο δήμος Τουθόα. Το όνομα προήλθε από ομώνυμο ποταμό, που χυνόταν στον Λάδωνα και ήταν το όριο μεταξύ Θελπουσίων και Ηραίων. Ο δήμος Τουθόας είχε καταταχθεί στην Β΄ τάξη με πληθυσμό 2272 κατοίκους και έδρα την Τουθόα (Λαγκάδια). Ο δημότης ονομαζόταν Τουθιάτης.
Αρχική σύσταση
Τουθία (Λαγκάδια 2357), Ρεκούσι(349), Τσάρνι(-), Τσιπολιός(48), Μαυράδες(18).
     Ο δήμος αυτός μετονομάζεται και εμφανίζεται στο «Παράρτημα του υπ΄αρ. 2 ΦΕΚ/1837» με το όνομα δήμος Ογγίου. Το όνομά του προήλθε μάλλον από τον Όγκο, γιο του Απόλλωνα και βασιλέα του Ογγίου της Αρκαδίας. Κατά δε την σύσταση του έτους 1836 σύμφωνα με το «Γενικός Πίναξ του Κράτους» Παράρτημα του υπ΄ αρ. 2 ΦΕΚ/1837, αποτελείτο από τα εξής χωριά.
Σύσταση του έτους 1836
Λαγκάδια(έδρα), Αβάνιτσα, Χοτούζα, Φούσμαρι, Βρετεμπούγα, Καλιάνι, Κόκλα, Ρένεσι, Γαλατάς.
     Έτσι λοιπόν ενώ βλέπουμε ότι στην αρχική σύσταση και σύνθεση των νεοσύστατων δήμων του Ελληνικού κράτους, κατά το 1834, το χωριό μας να ανήκει στον δήμο Τευθίδος με έδρα το Βυζίτσι, λίγο αργότερα και μετά την παρέλευση δύο περίπου χρόνων, το 1836, αποτέλεσε μέρος του δήμου Ογγίου με έδρα τα Λαγγάδια. Την αρχική σφραγίδα του δήμου αυτού, παραθέτουμε στο τέλος του παρόντος, στο σχετικό Παράρτημα.
     Σχετικά με τις τάξεις των νεοσύστατων δήμων σε διάφορες κατηγορίες έχουμε:
Δήμοι Α΄ τάξεως όσοι έχουν τουλάχιστον 10.000 κατοίκους,
Δήμοι Β΄ τάξεως όσοι έχουν τουλάχιστον 2.000 κατοίκους και
Δήμοι Γ΄ τάξεως οι υπόλοιποι.
     Η μετονομασία του δήμου Θελπούσης σε δήμο Τροπαίων διαπιστώνεται για πρώτη φορά στο Παράρτημα του υπ΄ αριθμόν 2 ΦΕΚ/1837 «Γενικός Πίναξ του Κράτους». Προφανώς λόγω της υπαγωγής του δήμου Θελπούσης, της καταργηθείσης με το Βασιλικό Διάταγμα της 20ης Ιουνίου 1836 «Περί διοικητικού οργανισμού» επαρχίας Διποταμίας στην επαρχία Γόρτυνος, προέκυψε ζήτημα παρουσίας δύο ομώνυμων δήμων και απεφασίσθη η μετονομασία του ενός. (σ.σ. Επαρχία Διποταμίας εννοεί τον σημερινό δήμο Ελευσίνος ο οποίος τότε, και πριν την δημιουργία της επαρχίας Διποταμίας ανήκε, διοικητικά μέρος της στον Νομό Ηλείας και μέρος στον Νομό Αχαίας). (Διποταμία = η περιοχή μεταξύ των δύο ποταμιών, ήτοι του Λάδωνα και του Ερύμανθου).
     Ο πληθυσμός που συνοδεύει, τους τρεις προαναφερθέντες δήμους, καθώς επίσης τα χωριά της αρχικής σύστασης, προέρχεται από το ευρισκόμενο στα Γενικά Αρχεία του Κράτους, σχέδιο που έχει τους σχετικούς αναλυτικούς πίνακες. (Γενικό Αρχείο του Κράτους Οθωνικό αρχείο Υπουργείου Εσωτερικών Φ. 115 Αδ. Ν. 18669).
     Με το Βασιλικό Διάταγμα της 27ης Νοεμβρίου 1840 (ΦΕΚ5/1841), «Περί συγχωνεύσεως των δήμων της επαρχίας Γόρτυνος» τμήμα του δήμου Ογγίου (σ.σ. όπου ανήκε διοικητικά το Καλλιάνι το 1836), συγχωνεύθηκε στον δήμο Τροπαίων, ο οποίος με τη νέα σύστασή του, κατατάχθηκε στην Β΄ τάξη, με πληθυσμό 2997 και την ίδια έδρα (σ.σ Βερβίτσα).
Με το Β.Δ. της 31ης Ιανουαρίου 1859 (ΦΕΚ 6), μεταφέρθηκε η έδρα του δήμου από τη Βερβίτσα στο Βυζίτσιον.
Με το Β.Δ. της 5ης Απριλίου 1863 (ΦΕΚ 22), μεταφέρθηκε η έδρα του δήμου από το Βυζίτσιον στη Βερβίτσα.
Η Βερβίτσα έδρα του δήμου, μετονομάσθηκε με το Β.Δ. της 21ης Μαρτίου 1911 (ΦΕΚ 70) σε Τρόπαια.
     Περί του ονόματος του δήμου Τροπαίων, βρίσκουμε από την συλλογή σφραγίδων του Ελληνικού Λογοτεχνικού Ιστορικού Αρχείου (τόμος Α, σελ. 222) το εξής σχόλιο «....κατά την θέσιν Σπαθάρου γεφύρι του δήμου και εν τη ανατολική όχθη του ποταμού Λάδωνος, φέρεται υψωθέν τρόπαιον, εις ανάμνησιν νικηφόρων αγώνων, των πάλαι Ακοβιτών. Κατά δε την δυτικήν αυτού όχθην σώζονται έτι τα ερείπια σχετικού φρουρίου....». Ακριβές αντίγραφο της πρώτης σφραγίδας του νεοσύστατου δήμου Τροπαίων, της αρχικής σύστασης του 1836, μπορείτε να δείτε στο τέλος του παρόντος, στο ανάλογο Παράρτημα. Επίσης κάποιες σφραγίδες του δήμου Τροπαίων μέσα από την έκδοση του Ν. Ι. Φλούδα αλλά μεταγενέστερες, επίσης μπορείτε να δείτε στο τέλος του παρόντος στο ανάλογο σχετικό Παράρτημα.
     Το ανωτέρω υλικό, στο οποίο διατηρήσαμε την ορθογραφία, που αφορά την διοικητική υπαγωγή του χωριού μας έχει ληφθεί και ταξινομηθεί με χρονολογική σειρά από το βιβλίο του (Ελευθερίου Γ. Σκιαδά. Ιστορικόν Διάγραμμα των δήμων της Ελλάδος 1833 – 1912. Σελ 315 και 319 αντίστοιχα).
     Χαρακτηριστικό της σημείωσης 8, της σελίδας 315, η οποία αξίζει να αναφερθεί είναι:
     Σημείωση 8. Γενικό Αρχείο του Κράτους Οθωνικό αρχείο Υπουργείου Εσωτερικών, Αταξινόμητο Υλικό. Αριθ. 1859. Στο έγγραφο αυτό αναφέρονται πρόσθετα οι συνοδευτικές σημειώσεις«….α) για τα χωριά Περβίκος και Γαλατά ότι είναι «....συγκεντρωμένα στον Γαλατά...», β) στο χωριό Μάμωσι ότι «.....εν τη περιφερεία αύτη κείνται αι θέσεις Βάνακα, Παλαιοβάναινα και Μελιτσώνι....», γ) στο Κόκλα «.....ότι ενταύθα κατοικούσιν δύο οικογένειες.....». Η χρονολογία της ανωτέρω σημείωσης είναι του έτους 1861. Αρκετά σημαντική και χαρακτηριστική της πορείας και εξέλιξης του χωριού Κόκλα που είδαμε και καταγράψαμε στα προηγούμενα.

     Δ. ΤΕΤΑΡΤΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (1912 μ.Χ.  ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ)


     Σύμφωνα με τον προγραμματικό του λόγο που εκφώνησε ο Ελευθέριος Βενιζέλος στην Λάρισα την 14ην Νοεμβρίου του 1910 κατά τον οποίον δήλωνε «.....η κυβέρνησις .....θέλει επιδίωξη την εξυγίανσιν της διοικήσεως δια της αναπτύξεως του κοινοτικού θεσμού, ο οποίος αποτελεί την βάσιν της αληθούς αυτοδιοικήσεως....» και κατόπιν συζητήσεων που διήρκεσαν από την 21ην Νοεμβρίου μέχρι την 16ην Δεκεμβρίου του 1911 συντάχθηκε και τελικά δημοσιεύθηκε ο Νόμος ΔΝΖ΄ στην εφημερίδα της κυβερνήσεως την 14ην Φεβρουαρίου του 1912 (ΦΕΚ 58 Τεύχος Α΄) «Περί συστάσεως δήμων και κοινοτήτων», ο οποίος συμπληρώθηκε με τον Νόμο υπ΄ αριθμόν 641 της 11ης Φεβρουαρίου του 1915, «Περί συμπληρώσεως και τροποποιήσεως διατάξεων τινών του ΔΝΖ΄ Του Νόμου της 12ης Φεβρουαρίου 1912», κατέταξε το χωριό μας σε αυτοτελή δική του Κοινότητα. Ο Νόμος και η συμπλήρωση αυτή αποτέλεσε την βάση της ισχύουσας νομοθεσίας μέχρι το έτος 1997, οπότε και πάλι σύμφωνα με το «Σύσταση των Δήμων και Κοινοτήτων του Νομού Αρκαδίας» του Νόμου Ν-2539/97, που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ - 244/Α/4-12-1997 κατατάσσει το χωριό μας στον δήμο Τροπαίων με της εξής σύσταση:
     «….Δήμος Τροπαίων αποτελούμενος από τις κοινότητες: 1.Βυζικίου, 2.Δόξης, 3.Καλλιανίου, 4.Καστρακίου, 5.Λιβαδακίου, 6.Νεοχωρίου Γορτυνίας, 7.Περδικονερίου, 8.Ραχών, 9.Σπαθάρη, 10.Σταυροδρομίου, 11.Τριποταμιάς, 12.Χώρας, 13.Τροπαίων, οι οποίες καταργούνται, καθώς και από το συνοικισμό Αετοράχη της κοινότητας Αετοράχης, ο οποίος αποσπάται από αυτήν.
     'Εδρα του δήμου ορίζεται ο οικισμός Τρόπαια της τέως κοινότητας Τροπαίων
     Και λίγα για τους υπόλοιπους γειτονικούς μας:
     1. «….Δήμος Λαγκαδίων αποτελούμενος από το δήμο Λαγκαδίων και την κοινότητα Λευκοχωρίου, η οποία καταργείται.
     'Εδρα του δήμου ορίζεται ο οικισμός Λαγκάδια του τέως δήμου Λαγκαδίων».
     2. «….Δήμος Ηραίας αποτελούμενος από τις κοινότητες : 1. Αγ. Ιωάννου Αρχαίας Ηραίας, 2. Αραχόβης, 3. Κακουραιΐκων, 4. Κοκκορά, 5. Λιοδώρας, 6. Λουτρών Ηραίας, 7. Λυκούρεση, 8. Λυσσαρέας, 9. Παλούμπας, 10. Πυρρή, 11. Ράφτη, 12. Σαρακινίου Ηραίας, 13. Σέρβου, 14. Χρυσοχωρίου, 15. Ψαρίου, οι οποίες καταργούνται, καθώς και από τους συνοικισμούς Κοκκινοράχη και Όχθια της κοινότητας Αετορράχης, οι οποίοι αποσπώνται από αυτήν.
     Έδρα του δήμου ορίζεται ο οικισμός Παλούμπα της τέως Κοινότητας Παλούμπας».
     Έτσι διαμορφώθηκε η παρούσα δημοτική κατάσταση και υπαγωγή των χωριών της περιοχής μας στους ανάλογους δημιουργηθέντες δήμους.

     ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

     Παραθέτουμε παρακάτω τα αποτελέσματα των πρόσφατων δημοτικών εκλογών τόσον του 1998, όσον και του νεότερους του 2002.
     Στο σημείο αυτό θα θεωρούσαμε μεγάλη παράλειψή μας εάν δεν σημειώναμε στο σημείο αυτό, ότι ο πρώτος δήμαρχος του νεοσύστατου δήμου Τροπαίων προερχότανε από το χωριό μας και ήταν ο Δημήτριος Παπασπηλίου.

ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 1998
Δ. Τροπαίων  (N. Αρκαδίας)
Πληθυσμός
5.637
Εγγεγραμμένοι
10.035
Έδρες
25
Τμήματα
24
Α'
Ψήφισαν
6.265
Έγκυρα
5.925
Άκυρα/Λευκά
340
B'
Ψήφισαν
5.047
Έγκυρα
4.657
Άκυρα/Λευκά
390

     Περισσότερα για τα αποτελέσματα των πρώτων αυτών δημοτικών εκλογών του δήμου Τροπαίων στο οποίο ανήκει διοικητικά το χωριό μας στον παρακάτω πίνακα, τα στοιχεία του οποίου ελήφθησαν από το Υπουργείο Εσωτερικών Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης.

 Έλαβαν


 
 Α'
 Β'
 Υποψήφιος  -  Συνδιασμός 
 Ψήφοι 
 % 
 Έδρες 
 Ψήφοι 
 % 
 Έδρες 
 Παπασπηλιου Δημητριος Κ Πολιτες Με Οραμα 
 1.414 
 23,90 
 3 
 2.577 
 55,30 
 15 
 Γιαννοπουλος Πετρος Αντ Δημοκρατικη Συνεργασια 
 882 
 14,90 
 2 
 2.080 
 44,70 
 2 
 Σταθας Ιωαννης Γεωργιου Δημιουργικη Παρεμβαση 
 798 
 13,50 
 2 
  
  
  
 Καραπαναγος Ιωαννης Νικ Αδεσμευτοι-Συνεργατες 
 778 
 13,10 
 2 
  
  
  
 Ζουνης Πετρος Αγγελη Ανεξαρτητη Κινηση Δημοτων 
 662 
 11,20 
 2 
  
  
  
 Κοκοσιουλης Ιωαννης Ευα Ελπιδα Με Δημιουργια 
 612 
 10,30 
 1 
  
  
  
 Στασινοπουλος Μαρινης Κ Δημοτικη Πρωτοπορια 
 558 
 9,40 
 1 
  
  
  
 Κολοβος Θεοδωρος Χρονη Ενωτικη Αγωνιστικη Κινηση Τροπαιων 
 221 
 3,70 
 0 
  
  

(Στοιχεία από το Υπουργείο Εσωτερικών Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης)

     Ακριβές αντίγραφο του παρόντος καταλόγου, των πρώτων δημοτικών εκλογών της περιοχής μας, στο τέλος του παρόντος στο ανάλογο σχετικό Παράρτημα.
     Σύμφωνα δε με τις τελευταίες εκλογές του 2002 ο νέος εκλεγμένος δήμαρχος του δήμου Τροπαίων είναι ο Ιωάννης Παπασταματίου από το χωριό Τριποταμιά. Ακριβές αποτελέσματα των εκλογών του 2002, από το ιδιωτικό μας αρχείο, παραθέτουμε στο τέλος του παρόντος στο αντίστοιχο Παράρτημα.

     3. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

      Η έλλειψη συγκεκριμένων στοιχείων, οι διάφορες ανακατατάξεις της εποχής εκείνης, οι πληθυσμιακές ζυμώσεις, καθώς και τα δύσκολα χρόνια λόγω πολέμων, δεν μας παρέχουν την δυνατότητα, να βρούμε περισσότερα και ακριβέστερα στοιχεία για το χωριό μας.  Εκείνο όμως που φαίνεται ξεκάθαρα όμως είναι ότι το χωριό μας, στην διοικητική του μορφολογία, πέρασε σχεδόν από όλα τα στάδια.
     Κάποτε αναπόσπαστο κομμάτι της Θέλπουσας και αργότερα της Άκοβας. Στα νεώτερα χρόνια από το Παλούμπα και Λαγκαδίων πέρασε στο Βυζίκι και κατέληξε στα Τρόπαια.
     Μετά την παρέλευση ενός περίπου αιώνα αποτέλεσε ιδίαν κοινότητα και σήμερα το ξαναβρίσκουμε να αποτελεί μέρος της σύνθεσης του Δήμου Τροπαίων.
     Και αφού είδαμε για τα «διοικητικά» του, ας δούμε στο σημείο αυτό, μερικούς από τους ήρωες που «γέννησε» το μικρό αυτό κομμάτι της Γορτυνιακής γης.




0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου