Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Η ιστορία του. Κεφάλαιο 3. Η Γορτυνία.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ

 

     ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΟΡΤΥΝΙΑΣ


     1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ


     Έχοντας σκοπό την καταγραφή της ιστορίας του χωριού μας, δεν θα μπορούσαμε να παραβλέψουμε την ιστορία της ευρύτερης περιοχής, στην οποία ανήκει τοπογραφικά και διοικητικά, το Καλλιάνι.
     Πράγματι η ιστορία του Καλλιανίου, αν αυτό το εξετάσουμε σαν οικιστικό χώρο, αλλά και η μαζί με αυτό ευρύτερη αγροτική περιοχή του, ήταν ανέκαθεν συνδεδεμένη με την ιστορία της Γορτυνίας. Όπως και σήμερα έτσι και τις παλαιότερες εποχές η Γορτυνία, αναπόσπαστο κομμάτι της Πελοποννήσου, ακολούθησε την ιστορία της, εκτός από λίγες, σπάνιες θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε περιπτώσεις. Οι λίγες αυτές περιπτώσεις διαφοροποίησης, της ιστορίας του Καλλιανίου με αυτήν της Πελοποννήσου, ανάγονται στο απώτερο παρελθόν. Μια τέτοια διαφοροποίηση θα συναντήσουμε κατά τους Ιστορικούς ή Κλασσικούς χρόνους. Τότε που, ως γνωστόν, κάθε πόλη αποτελούσε κατά τρόπον τινά, δικό της, ξεχωριστό κράτος. Επίσης μια μικρή διαφοροποίηση θα βρούμε και λίγο αργότερα κατά τη δύση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, την εποχή δηλαδή του μεσαίωνα και της Φραγκοκρατίας και τέλος μια μικρή διαφοροποίηση ακόμα θα βρούμε στα νεώτερα ιστορικά χρόνια κατά την εποχή της Ενετοκρατίας.
     Για τούτο και για να γίνουν περισσότερο κατανοητά τα επόμενα κεφάλαια που θα ακολουθήσουν, θεωρήσαμε αναγκαίο πως θα έπρεπε να γίνει μια περιληπτική αναφορά της Ιστορίας της Γορτυνίας. Έτσι θα «φρεσκάρουμε» την μνήμη μας και θα μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε τα γεγονότα, που διαδραματίστηκαν στο χωριό μας αλλά και στην ευρύτερη περιοχή του, με περισσότερη ευκολία.
    Η αναφορά αυτή ξεκινάει από τα πολύ παλιά χρόνια. Τότε που τα όρια του μύθου και της πραγματικότητας παραμένουν ακόμα θαμπά και συγκεχυμένα. Το τέλος της αναφοράς μας, θα το αναζητήσουμε περίπου στις μέρες μας.
    Η μεγάλη όμως δυσκολία που προέκυψε στην καταγραφή αυτού του κεφαλαίου ήταν η αρχή του. Από πού δηλαδή θα μπορούσε να είχε ξεκινήσει η ιστορία αυτού του τόπου. Την αρχή αυτή, που ακόμα και σήμερα, οι σύγχρονοι ερευνητές, μα και ειδικοί επιστήμονες αναζητούν στο μακρινό παρελθόν. Παρ' όλο που, «....μάταιον μεν ίσως είναι να ανηζητώμεν τα κοσμογονικά και φιλοσοφικά μυστήρια της Ελληνικής θεογονίας και ουδέποτε ίσως θέλομεν δυνηθή να διακρίνωμεν τι το μυθώδες και τι το ιστορικόν μέρος των ηρωικών γενεαλογιών, άθλων και επιχειρήσεων.....», (Κ. Παπαρρηγοπούλου. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Σελ. 23), εμείς εδώ θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε το θέμα κατά το δυνατόν. 
     Έτσι, επειδή εκ των πραγμάτων, υποχρεούμεθα να ξεκινήσουμε από κάπου, ας ξεκινήσουμε από τους ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΟΥΣ ¨Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ.

     2. ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ


     Α. ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΗ Ή ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΗ ΕΠΟΧΗ (…. – 776 π. Χ)


      Οι ανά τους αιώνες και τον κόσμο, διάφοροι Ιστορικοί έδωσαν στην περίοδο αυτή το όνομα Προϊστορική ή Μυθολογική. Ο λόγος είναι ότι ακόμα δεν μπόρεσαν να ξεχωρίσουν ποια από τα γραφόμενα που έχουμε κληρονομήσει είναι πραγματικά ιστορικά γεγονότα και ποια από αυτά είναι παραμύθια. Υπάρχει μεγάλη ασάφεια στην περιγραφή διαφόρων ιστορικών γεγονότων ή συμβάντων και οι πληροφορίες συγχέονται μεταξύ πραγματικού και μυθολογικού. Παρ' όλα αυτά κάποια στοιχεία, ίχνη τουλάχιστον, είναι άξια προσοχής. Περισσότερο θελήσαμε να αναφερθούμε σε αυτήν την «σκοτεινή και ανεξερεύνητη» εποχή επειδή τα απομεινάρια αυτών των μύθων ή πραγματικών γεγονότων, μας έχουν αφήσει πολλά και σημαντικά στοιχεία για την ευρύτερη περιοχή του χωριού μας. Αυτά θα μας δοθεί η ευκαιρία να τα παρακολουθήσουμε εκτενέστερα και στα κεφάλαια που θα ακολουθήσουν. Τώρα ας δούμε συνοπτικά μερικά σημαντικά ιστορικά συμβάντα που επηρέασαν και διαμόρφωσαν και την δική μας περιοχή στο πέρασμα του χρόνου.

     1900 π. Χ. Όπως προαναφέραμε η περιοχή που βρίσκεται σήμερα το Καλλιάνιον Γορτυνίας ήταν από αρχαιοτάτων χρόνων άρρηκτα δεμένη με την ιστορία της αρχαίας Αρκαδίας. «….Οι Αρκάδες (από άρκτος-αρκούδα) σύμφωνα με μια υπόθεση, λέγεται ότι κατέβηκαν από την κεντρική Μακεδονία γύρω στο 1900 π.Χ. Μέχρι πρότινος υπήρχε η θεωρία των αυτοχθόνων Αρκάδων των Πελασγών, των Προσελήνων (από γενέσεως Σελήνης ισχυρίζονταν, σύμφωνα με μία αρκαδική παράδοση, ότι ευρίσκοντο οι Αρκάδες την Αρκαδία). Κατά μία εκδοχή από παραφθορά του Προσέλην προήλθε το Έλλην. Δεν αποκλείεται με νέες ανακαλύψεις και νέες πληροφορίες, όπως αυτές στην Καμενίτσα Γορτυνίας, όπου ευρέθησαν προϊστορικά νεολιθικά ίχνη να ανατραπούν οι τελευταίες θεωρίες καταγωγής των Αρκάδων….». (Ιωάννη Κ. Μπουσιούτη. ΕΡΕΥΝΑ ΠΙΘΑΝΩΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΩΝ ΧΩΡΩΝ περί την Δάφνη Αρκαδίας. Σημειώσεις. Από το www.dafneos.gr.).

     1797 π. Χ. Τόσον η Ελληνική Μυθολογία όσον και η μετέπειτα Χριστιανική κοσμοθεωρία, ή οι ιστορίες διαφόρων άλλων λαών θέλουν την αναγέννηση των ανθρώπων μετά από ένα κοσμοϊστορικό γεγονός. Τούτο, και σε αυτό συγκλίνουν όλες οι απόψεις, τυγχάνει να είναι ο «Κατακλυσμός» με την γνωστή ιστορία του. Η μόνη αλλαγή στο γεγονότος αυτό, είναι τα ονόματα των εκάστοτε πρωταγωνιστών και ο τόπος διεξαγωγής του. Για μεν τους αρχαίους Έλληνες, γιατί και στην Ελληνική μυθολογία υπάρχει καταγεγραμμένο το γεγονός του κατακλυσμού, θέλει πρωταγωνιστές τον Δευκαλίωνα και την Πύρα, όσον για την «κιβωτό», θέλει αυτή να βρίσκεται στο όρος του Παρνασσού. Για την χριστιανική θρησκεία οι πρωταγωνιστές του συμβάντος αυτού, ήταν ως γνωστόν ο Νώε και η γυναίκα του. Η παλαιά Διαθήκη δεν μας έχει διασώσει το όνομά της. Η δε κιβωτός να βρίσκεται επί του όρους Αραράτ. Οι σύγχρονοι ιστορικοί ανάγουν το γεγονός αυτό περίπου γύρω στην ήδη αναγραφομένη ημερομηνία του 1797 π. Χ.
            
     1656 π. Χ. Ο πατέρας του Λυκάονος, Πελασγός δίνει το όνομά του σε όλη την Πελοπόννησο «καθότι Πελασγίαν το πρώτον κληθείσα». Ο δε Λυκάον κτίζει την πρώτη Αρκαδική πόλη Λυκοσούρα. Ακολουθούν διάφοροι βασιλείς απόγονοι του Λυκάονος, οι οποίοι ήταν: Νύκτιμος, Αρκάς, Αζάν, Κλείτορ, Αίπυτος Ά, Άλεος, Λυκούργος, Αγκαίος, Έχεμος, Αγαπήνορ, Ιππόθους, Αίπυτος Β’, Κύψελος, Όλαϊς, Βουκολίων, Φιάλος, Σίμος, Πόμπος, Αιγινήτης, Πολυμήστορ, Αριστοκράτης Α’, Ικέτας, Αριστοκράτης Β’.
     Επί βασιλείας του Αρκά πήρε και το όνομά της η Αρκαδία. Αρκαρούμ σημαίνει κιβωτός. Αποκρυπτογραφημένα τα αρχικά Α. Ρ. Κ. Α. Δ. Ι. Α σημαίνουν «Αρχής – Ροής – Κρουνών – Αρχαίων – Διός – Ιερόν – Άριστον» όπως αναφέρει ο Ιώσηπος στα «Αποκαλυπτικά» του.
     Επί βασιλείας του Αγκαίου, ο οποίος εξεστράτευσε μετά των Αργοναυτών στην Κολχίδα πραγματοποιήθηκαν και οι γνωστοί άθλοι του Ηρακλή. Ένας από αυτούς, παρά τον ποταμό Λάδωνα, όπου έγινε η σύλληψης του χρυσόκερου ελαφιού της Αρτέμιδος. Επίσης λίγο μακρύτερα, περί τον Ερύμανθο, πραγματοποιήθηκε ένας άλλος άθλος του, με την σύλληψη του Ερυμάνθου κάπρου.
     Την εποχή εκείνη πραγματοποιήθηκε και ο πόλεμος «των Επτά επί Θήβας». Ονομάστηκε έτσι γιατί οι κυριότεροι αρχηγοί, που εξεστράτευσαν κατά της πόλεως αυτής ήταν επτά. Αυτοί ήταν ο Άδραστος (βασιλιάς του Άργους), ο Αμφιάραος, ο Καπανεύς, ο Ιππομέδων, ο Τυδεύς, ο Παρθενοπαίος και ο Πολυνείκης.
     Κάποια σημεία από τα ευρεθέντα αποσπάσματα του έργου «Επτά επί Θήβας», αγνώστου μέχρι σήμερα συγγραφέα, ο οποίος περιγράφει τα γεγονότα του γεγονότος αυτού θα μας δοθεί η ευκαιρία να δούμε στην συνέχεια του παρόντος.

     1180 π. Χ. Τρωικός πόλεμος. Στον πόλεμο αυτό μετέχουν και μέρος Αρκαδικών πόλεων, κατά μαρτυρία του Ομήρου, με αρχηγό τον βασιλιά της Τεγέας Αγαπήνορα. «Κρείων Αγαπήνωρ εξήκοντα νεών», τονίζει ο ποιητής. Έτσι οι Αρκάδες λαμβάνουν μέρος στην εκστρατεία της Τροίας με εξήντα καράβια.
     Κάποιες όμως άλλες πόλεις της Αρκαδίας που ενώ είχαν λάβει μέρος στον προπαρασκευαστικό Ελληνικό στρατόπεδο της Αυλίδας, εν τούτοις δεν συμμετείχαν στην εν λόγω εκστρατεία. Τούτο γιατί ενώ περίμεναν τον ευνοϊκό άνεμο να ανοίξουν τα πανιά των καραβιών για την Τροία, ο βασιλιάς Τευθίς, της πόλεως Τευθίδος, που εικάζεται ότι βρισκόταν κοντά στην Δημητσάνα ή κατ’ άλλους πρόκειται περί της ιδίας της Δημητσάνας, φιλονικώντας με τον αρχηγό του στρατοπέδου Αγαμέμνονα, απέσυρε τις υπό αυτόν δυνάμεις και επέστρεψαν εις τις πόλεις και στα χωριά από όπου είχαν ξεκινήσει.

     1104 π. Χ. Κάθοδος των Ηρακλείδων (Δωριέων). Αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός, το οποίο πραγματοποιήθηκε επί βασιλείας του Κύψελου, και ναι μεν συνοδεύεται από μύθους και παραδόσεις αλλά παύει τους μυθικούς χρόνους και αρχίζουν οι ιστορικοί. Παρ’ όλα αυτά, όπως οι ιστορικοί αναζητούν την αρχή της περιόδου αυτής, έτσι διαφωνούν και για το τέλος της. Αν πραγματικά η χρονολογία αυτή είναι αντιπροσωπευτική του διαχωρισμού της μιας εποχής με την άλλη. Μια μερίδα ιστορικών θέτει την χρονολογία αυτή το 776 π. Χ., με την τέλεση δηλαδή των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων.

     800 π. Χ. Γύρω στην εποχή αυτή, ο Όμηρος μας αφήνει τα δύο γνωστά σπουδαία έργα του. Την εποχή αυτή συμβαίνουν και δύο σημαντικά γεγονότα. Η ανάπτυξη της ηρωικής ποίησης και η επινόηση της Ελληνικής γραφής.

     776 π. Χ. Πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες. Αρκετοί ιστορικοί, όπως προαναφέρθηκε, θέτουν την χρονολογία αυτή, ως αρχή των Ιστορικών Χρόνων της Ελλάδας. Ας το πράξουμε και εμείς.

     Β. ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΠΟΧΗ (776 π. Χ. – 146 π. Χ.)


     743 π. Χ. Αρκαδικά φύλα υπό την αρχηγία του Αίχμιδος συμμαχούν με τους Μεσσηνίους κατά των Σπαρτιατών. Στον πρώτο αυτό μεσσηνιακό πόλεμο (743 π.Χ. - 724 π. Χ.), νικούν οι Σπαρτιάτες. Οι δε Μεσσήνιοι «καθυπεβλήθησαν εις την τάξιν των ειλώτων».

     685 π. Χ. Δεύτερος Μεσσηνιακός πόλεμος (685 π. Χ. - 668 π. Χ.). Δεύτερη ήττα Μεσσηνίων συμβάλλουσα εις τούτο η προδοσία του βασιλιά τους, που ήταν ο Αριστοκράτης του Ικέτα.

     560 π. Χ. Νίκη Αρκάδων υπό Πολυμήστορος κατά των επιτιθεμένων Λακεδαιμονίων υπό την αρχηγία του Χαρίλου.

     479 π. Χ. Αρκάδες πλην Τεγεατών και Μαντινέων λαμβάνουν μέρος στην μάχη των Πλαταιών, μετά των Λακεδαιμονίων και πολέμησαν με μεγάλη ανδρεία κατά των Περσών.

     431 π. Χ. Πελοποννησιακός πόλεμος. Η Τεγέα και Ηραία τάσσονται υπέρ των Σπαρτιατών, οι δε Μαντινείς μετά των Αργείων και Ηλείων τάσσονται υπέρ των Αθηναίων. Ο πόλεμος αυτός είχε διάρκεια μέχρι του έτους 404 π. Χ. Κατά δε το 418 π. Χ. οι Μαντινείς ηττούνται από τους Σπαρτιάτες βοηθούμενων από τους Ηραιάτες.

     371 π. Χ.  Συμμαχία μερικών Αρκαδικών φύλων και εκστρατεία μετά των Λακεδαιμονίων κατά των Θηβαίων. Πανωλεθρία των συμμάχων από τους Θηβαίους, στην μάχη πλησίον των Λεύκτρων. Επιδρομή των υπολοίπων μη συμμαχήσαντων Αρκαδικών φύλων κατά της Ηραίας συμμάχου των Σπαρτιατών.

     370 π. Χ. Επιδρομή Θηβαίου Επαμεινώνδα στη Πελοπόννησο ο οποίος έφθασε μέχρι την Λακωνία. Δεν έμεινε όμως για πολιορκία της Σπάρτης και επιστρέφει στην Αρκαδία όπου ιδρύει την Μεγάλη Πόλη (Μεγαλόπολη).

     369 π. Χ. Επιδρομή Σπαρτιατών στην Αρκαδία, παράλληλα οι Φιγαλείς εφορμούν και λεηλατούν την Ηραία.

     368 π. Χ. Επιδρομή των Αρκάδων κατά της Σπάρτης. Νίκη των Λακεδαιμονίων υπό την αρχηγία του βασιλέα αυτών, Αρχίδαμο.

     364 π. Χ. Νίκη των Αρκάδων κατά των Ηλείων, οι οποίοι διεκδικούσαν την Τριφυλία και το Λέπρεον. Οι Αρκάδες κυριεύουν και κατάσχουν την Ολυμπία. Κηρύττουν δε ανά το Πανελλήνιο ότι θα αναλάβουν αυτοί την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων.

     363 π. Χ. Μάχη της Μαντινείας. Νίκη των Θηβαίων αλλά και θάνατος του αρχηγού αυτών, Επαμεινώνδα.

     352 π. Χ. Νέα επιδρομή των Λακεδαιμονίων με αρχηγό τους τον βασιλιά  Αρχίδαμο. Την αρχική νίκη σε μερικές Αρκαδικές πόλεις ακολούθησε τρομερή ήττα παρά την Θέλπουσα, φονευθέντος και ενός των αρχηγών αυτών, του Ανάξανδρου.

     Γ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ  ΕΠΟΧΗ (338 π. Χ. – 197 μ. Χ.)


     338 π. Χ. Νίκη Φιλίππου (356 - 336 π. Χ), πατέρα του Μεγάλου Αλέξανδρου, στην Χαιρώνεια. Στην μάχη αυτή δεν μετέχουν Αρκαδικά φύλα λόγω των αδιάλειπτων εχθροπραξιών μεταξύ αυτών και των Λακεδαιμονίων
            
     334 π. Χ. Επίσκεψις του Μεγάλου Αλεξάνδρου εις Γορτυνία, όπου εις τον ναό του Ασκληπιού στην Γόρτυνα (πόλη παρά του χωριού, Ελληνικού ή Μουλάτσι) αφήνει τον θώρακα και το δόρυ του.

     323 π. Χ. Θάνατος του Μεγάλου Αλεξάνδρου (336 - 323 π. Χ).

     243 π. Χ. Κατάλυση της Μακεδονικής δυναστείας. Η Αχαϊκή συμπολιτεία αναγνωρίζεται ως ο νέος ηγεμόνας της Ελλάδος. Οι συνεχείς φιλονικίες μεταξύ αυτών και Λακεδαιμονίων επιφέρει την ήττα των Αχαιών παρά την Μεγαλόπολη και μεταβάλει την πόλη σε σωρούς ερειπίων. Παρ΄ όλα αυτά η Αχαϊκή συμπολιτεία κατέχει την διακυβέρνηση των περισσοτέρων πόλεων της Πελοποννήσου (εκτός των Σπαρτιατών) μέχρι το 146 π. Χ. οπότε η Πελοπόννησος υποδουλώνεται στις ρωμαϊκές λεγεώνες του Ρωμαίου Μόμιου.

     219 π. Χ. Καταστροφή του στρατού των Ηλείων και κυρίευση της πόλης της Ψωφίδας από τον Φίλιππο τον Ε’, γιο του Δημητρίου, των γένος των Αντιγονιδών. Μέσω της Θέλπουσας πηγαίνει στην Ολυμπία και από εκεί επιστρέφει στην Θέλπουσα και στην Ηραία όπου πωλεί την λεία του πολέμου. Από την Ηραία εξορμά προς Τριφυλία και Αλήφειρα όπου κατατροπώνει για δεύτερη φορά τους Ηλείους και τους συμμαχήσαντες με αυτούς Αιτωλούς. Επιστρέφει και πάλι στην Ηραία όπου στρατοπεδεύει και διανέμει τα λάφυρα του πολέμου. Με την Αιτωλική συμπολιτεία είχαν ταχθεί οι Σπαρτιάτες και οι Ηλείοι ενώ με τους Μακεδόνες, η Αχαϊκή συμπολιτεία, οι Βοιωτοί, οι Φωκείς, οι Ηπειρώτες και οι Ακαρνάνες.

     Δ. ΡΩΜΑΪΚΗ  ΕΠΟΧΗ (197 π. Χ. – 330 μ. Χ.)


     197 π. Χ. Ήττα του Φιλίππου του Ε’, από τον Ρωμαίο Φλαμίνιο, στην θέση Κυνός Κεφαλές της Θεσσαλίας, νοτιοδυτικά της Λάρισας. Οι Ρωμαίοι παρουσιάστηκαν σαν ρυθμιστές στις εσωτερικές διαμάχες και στις εμφύλιες διενέξεις μεταξύ των Ελληνικών φύλων.

     145 π. Χ. Ολοκληρωτική υποδούλωση της Ελλάδας και ως φυσικό και της Πελοποννήσου από τον Ρωμαίο Λεύκιο Μόμμιο. Μετά την ήττα του στρατού της Αχαϊκής συμπολιτείας, στην Λευκόπετρα του Ισθμού της Κορινθίας, οι Έλληνες παύουν να είναι και τυπικά ελεύθεροι.

     9 π. Χ.  Σωζόμενο Ιστορικό έργο του περιηγητή Γεωγράφου Στράβωνος. Το έργο του περιέχει λίγα στοιχεία για την Αρκαδία. Μερικά κομμάτια του έργου του θα δούμε στα κεφάλαια που θα ακολουθήσουν.

     174 μ. Χ. Σωζόμενο Ιστορικό έργο του περιηγητή Ιστοριογράφου Παυσανία. Το έργο του περιέχει πολλά στοιχεία και για την Αρκαδία. Μερικά επίσης κομμάτια και από αυτό το έργο, θα δούμε στα κεφάλαια που θα ακολουθήσουν.

     267 μ. Χ. Επιδρομή Γότθων η οποία επιτυχώς απεκρούσθη από τον Αθηναίο στρατηγό Δέξιπο.

     280 μ. Χ. Δεύτερη ανεπιτυχής επιδρομή Γότθων και Φράγκων.

     330 μ. Χ. Μεταφορά της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από την Ρώμη στο Βυζάντιο.

     Ε. ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ  ΕΠΟΧΗ  (330 μ. Χ. – 1205 μ. Χ.)


     396 μ. Χ. Τρίτη επιδρομή Γότθων υπό Αλάριχου, ο οποίος επιτυχώς απεκρούσθει στα βόρεια και ορεινά μεθόρια της Γορτυνίας, υπό του Ρωμαίου Στελίχωνος ο οποίος εξέδραμε για απόκρουσή του από την Ιταλία.

     441 μ. Χ. Αλλεπάλληλες επιδρομές Γότθων, Ούνων και διαφόρων άλλων λαών από την Αφρική. Παρ’ όλα αυτά και σύμφωνα με τα γραφέντα, υπό του Συνεκδήμου του Ιεροκλέους, περί το 527 - 535 μ. Χ. μία εκ των επισήμων 22 πόλεων της Πελοποννήσου ήταν και η Θέλπουσα.

     589 μ. Χ. Επί βασιλείας Ιουστινιανού, σημειώνεται η πρώτη εποίκηση μερικών Σλαβικών φύλων στα βόρεια Ελληνικά εδάφη. Για την πρώτη αυτή εποίκηση, διαφωνούν διάφοροι Ιστοριογράφοι, για τον αν παρέμειναν μόνον στα βόρεια ή προωθήθηκαν ακόμα σε νοτιότερες περιοχές της Ελλάδας.

     746 μ. Χ. Μεγάλη επιδημία πανώλης, επί διετία αποδεκατίζει τον πληθυσμό της Πελοποννήσου. Την εποχή αυτή σημειώνεται κάποια αποίκηση μερικών Σλαβικών φύλων στην Πελοπόννησο. Μια καταγραφή για το γεγονός αυτό και το ακόλουθο: «.....Οι δε καλούμενοι Σλάβοι υπό των Βυζαντινών ήσαν προδήλως συγγενείς Αλβανικοί Κουτσοβλαχικοί και Ελληνικοί πληθυσμοί, κατελθόντες εις την ερημωθείσαν υπό του λοιμού Πελοπόννησον εκ Θεσσαλίας, Ηπείρου και νοτιοδυτικής Μακεδονίας, ως μαρτυρούσι τα ονόματα των κωμών, των χωρίων και των τοποθεσιών, τα οποία μετήνεγκον απαραλλάκτως εκ των ιδίων πατρίδων. Εισήλθον ως φίλοι και ομογενείς μετά ποιμνίων, χάριν των αφθόνων νομών, και εγκατεστάθηκαν κυρίως εις χώρας υπαίθριους και ορεινάς....»). (Τ. Κανδηλώρου. Ιστορία Γορτυνίας. Σελ. 37 – 38).

     849 μ. Χ. Υποταγή των Σλάβων της Πελοποννήσου από τον στρατηγό της αυτοκράτειρας Θεοδώρας, Θεόκτιστο.

     940 μ. Χ. Νέα νίκη των Βυζαντινών επί των υπολοίπων ανυπότακτων Σλαβικών φύλων, που είχαν απομείνει ακόμα στην Πελοπόννησο.

     963 μ. Χ. Υπό αυτοκράτορος Νικηφόρου Φωκά ο Δημητσανίτης Ιωάννης  Λαμπαρδόπουλος κτίζει με δικά του έξοδα το μοναστήρι Φιλοσόφου κοντά στην Δημητσάνα. Σημαντικό γεγονός που συνέβαλε τα μέγιστα στην εκπαίδευση και διατήρηση του Ιστορικού φρονήματος και της αρχαίας Ελληνικής ταυτότητας.
  
     1205 μ. Χ. Υπό αυτοκράτορος Αλεξίου και επί τετάρτης σταυροφορίας καταλύεται η Βυζαντινή κυριαρχία της Πελοποννήσου. Την εποχή περίπου αυτή, ένας από τους μικρούς ηγεμόνες της περιοχής μας και γενικότερα της Γορτυνίας ήταν και ο Λεώδορος. Κτηματίας με μεγάλη περιουσία είχε κατασκευάσει μεσαιωνικό κάστρο στην περιοχή της Ηραίας μεταξύ των χωριών Μπέτσι και Καλύβια. Από τότε η περιοχή αυτή πήρε και το όνομα Λειοδώρα. (Τ. Κανδηλώρου. Ιστορία Γορτυνίας. Σελ. 48).

     ΣΤ. ΦΡΑΓΚΟΚΡΑΤΙΑ 1205 μ. Χ. - 1320 μ. Χ.


     1205 μ. Χ. Ο Γοδοφρέδος Βιλαδρουίνος καταλαμβάνει την Πελοπόννησο και διαιρεί αυτή σε 12 βαρωνίες. Αυτές αποτελούντο από 94 φέουδα (= κομμάτια γης, μεγάλες εδαφικές εκτάσεις). Μια βαρωνία με πλούσια ιστορία και μετέπειτα πρωταγωνιστικό ρόλο, στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις, ήταν και αυτή της Άκοβας, περιοχής κοντά στο χωριό Βυζίκι. Η βαρωνία αυτή αποτελείτο από 24 φέουδα και ήταν η μεγαλύτερη της Πελοποννήσου. Εδόθη δε εις τον εκ του Τουρίνου της Ιταλίας κόμη Γκωτιέ Δοροζιέρ. Το «καινούργιο» όνομα της Πελοποννήσου γίνεται Μορέας η δε Αρκαδία παίρνει το όνομα Μεσσαρέας, λόγω των κεντρικών εδαφών που καταλαμβάνει στο πριγκιπάτο.

     1245 μ. Χ. Με την βοήθεια του Ενετικού στόλου και του δούκα των Αθηνών καταλύεται η Ελληνική κυριαρχία σε ολόκληρη την Πελοπόννησο.

     1259 μ. Χ. Μιχαήλ Κομνηνός δεσπότης της Ηπείρου κατά του Μιχαήλ Παλαιολόγου αυτοκράτορα του Βυζαντίου. ΟΙ συμαχήσαντες με τον δεσπότη της Ηπείρου, Φράγκοι της Καρύταινας υπό Γοδεφρείδου και της Αχαΐας υπό Βιλαρδουίνου, κατατροπώνονται  στην θέση Λόγγος - Βορίλα. Παρά την νίκη τους οι Βυζαντινοί δεν γίνονται κυρίαρχοι της Πελοποννήσου παρά μόνον τριών κάστρων της Μονεμβασιάς, της Μάνης και του Μυστρά.

     1263 μ. Χ. Ο Μέγας δομέστικος (=αρχηγός των στρατηγών) αδελφός του αυτοκράτορα Κωνσταντίνος εισβάλει στην Πελοπόννησο. Αφού κυριεύει την Μεγαλόπολη, συγκρούεται  με τον Φράγκο ιππότη Ιωάννη δε Καραβά ή Καταβά στην θέση Προίνιτσα. Κάποιοι νεώτεροι ιστορικοί ταυτίζουν την τοποθεσία αυτή με το χωριό Πυρί και γύρω από την αγροτική περιοχή Κάπελη. Περισσότερα όμως για το θέμα αυτό θα καταγράψουμε και θα δούμε στα κεφάλαια που θα ακολουθήσουν.

     1267 μ. Χ. Οι Τούρκοι μισθοφόροι που ακολουθούσαν τα αυτοκρατορικά στρατεύματα αποστατούν από τον εναπομείναντα στρατό των Βυζαντινών και με υπόδειξη των Φράγκων εμπίπτουν στην Γορτυνία με αποτέλεσμα φοβερές καταστροφές.

     1270 μ. Χ. Διάσπαση της Βαρωνίας της Άκοβας. Νέα αυτής διοικητική διαίρεση. Εκ των 8 φέουδων τα 3 τα παίρνει η Μαργαρίτα ανιψιά εξ' αδελφής του Γκωτιέ Δοροζιέρ και τα υπόλοιπα 5 η επίσης Μαργαρίτα κόρη του Βιλαρδουίνου αρχηγού του πριγκιπάτου του Μορέως.

     1314 μ. Χ. Η Μαργαρίτα κόρη του Βιλαρδουίνου παντρεύει την κόρη της Ισαβέλλα με τον Φερδινάρδον της Μαγιόρκας. Λόγω μη αρρένων κληρονόμων των φεουδαρχών της Καρυταίνης, της Άκοβας, και του Βιλαρδουίνου αρχίζει να επέρχεται και η φθίνουσα πορεία της Φραγκοκρατίας στην Πελοπόννησο.

     1320 μ. Χ. Κατάλυση της Φραγκοκρατίας στην Πελοπόννησο από τον στρατηγό Ανδρόνικο Παλαιολόγο Ασάν, του βασιλέα Ανδρόνικου του Β'. Παρ’ όλα αυτά, μερικά κάστρα - πόλεις, διατηρούνται ακόμα υπό τον έλεγχο των Βενετών των Γενουατών και των Φλωρεντιανών.

     Ζ. ΔΕΥΤΕΡΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΕΠΟΧΗ  1320 μ. Χ - 1458 μ. Χ.


     1348 μ. Χ. Μετά από συνεχείς επιδρομές τόσον των Ογουζίων Τούρκων όσον και των Ισπανών Καταλανών ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιωάννης Καντακουζηνός (1341 -1345) στέλνει τον γιο του ως διοικητή του Μορέως. Επί των ημερών αυτού, πέθανε το 1380, παρατηρείται μια αρκετά μεγάλη μετανάστευση πληθυσμών εκ της βορειοδυτικής Ηπείρου, για αναπλήρωση της πληθυσμιακής ερημιάς που είχε επέλθει στην Πελοπόννησο.

     1391 μ. Χ. Εισβολή Τουρκικών στρατευμάτων υπό Εβρενός Βέη και Γιακούβ Πασά, οι οποίοι είχαν κληθεί για βοήθεια από τους Λατίνους Ναβαραίους. Αυτοί  κατατροπώνουν τον δεσπότη της Πελοποννήσου Θεόδωρο τον Α', γιο του αυτοκράτορα Ιωάννη Παλαιολόγου. Εκείνο τον χρόνο καταλαμβάνεται και το κάστρο της Άκοβας. Νέα κύματα μεταναστών, από τα βόρεια κυρίως τμήματα της Ελλάδας, σημειώνεται στην Πελοπόννησο.

     1423 μ. Χ. Θανόντος του δεσπότη Θεοδώρου του Α', ο αδελφός αυτού Μανουήλ (1407 - 1423 μ. Χ.) γίνεται αυτοκράτωρ του Βυζαντίου. Επί των τελευταίων χρόνων της βασιλείας του σημειώνεται νέα επιδρομή Τούρκων του Σουλτάνου Μουράτ του Β', με αρχηγό τον στρατηγό αυτού Τουραχάν. Νέο μεγάλο κύμα Ηπειρωτών εποίκων σημειώνεται στην Πελοπόννησο.

     1452 μ. Χ. Δεύτερη επιδρομή του Τουραχάν επί ημερών του Μωάμεθ του Β', διαδόχου του Μουράτ του Β΄, στην Πελοπόννησο. Νίκη των Ελληνικών στρατευμάτων και σύλληψη του γιου του, Αχμέτ.

     1453 μ. Χ.  Πτώση της Κωνσταντινούπολης.

     1458 μ. Χ. Πτώση της Πελοποννήσου από τον Μωάμεθ Β'. Δεύτερη κυρίευση του κάστρου της Άκοβας το οποίο ακόμα «εν δόξη διατελούσι». Παρ' όλα αυτά οι Ενετοί διατηρούν στην Πελοπόννησο τέσσερα φρούρια υπό τον έλεγχό τους.

     Η. ΠΡΩΤΗ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΕΠΟΧΗ (1458 μ. Χ – 1699 μ. Χ.)


     1461 μ. Χ. Ανεπιτυχής επανάστασης Πελοποννησίων, συγκροτούντων των Ενετών υπό του ναυάρχου αυτών, Βερτόλδου.

     1465 μ. Χ. Μεγάλο σώμα Ενετικού στρατού με αρχηγό τον Σιγιμούνδο Μαλατέσκο κατατροπώνεται στην Αρκαδία και την Σπάρτη.

     1686 μ. Χ. Μετά από πολλές ανεπιτυχείς επαναστάσεις του λαού της Πελοποννήσου, όπως το 1499 μ. Χ. κατά Βαγιαζήτ, του 1532 μ. Χ. υπό Ενετού Δόρια, και του 1571 μ. Χ. οπότε κατατροπώθη ο Τουρκικός στόλος στην Ναύπακτο, ο Ενετός Μοροζίνης κυριεύει το Ναύπλιο. Παράλληλα λόγω ασφυκτικής πίεσης από τους ντόπιους ο Τουρκικός στρατός αποτελούμενος εκ 1600 στρατιωτών στασιάζει και λιποτακτεί από την Πελοπόννησο.
      Οι ντόπιοι άρχοντες της εποχής εκείνης ήταν, ο Χρονάς του Χρυσοβιτσίου, ο προεστός της Καρύταινας Θανάσης Κουλάς και ο Δημογέρων της Άκοβας αναφερόμενος ως Παλαιολόγος.
      Ο Μοροζίνης λόγω της βοήθειας που του πρόσφεραν οι τρεις προεστοί τους μεν πρώτους ανέδειξε καπετάνιους, ήτοι αρχηγούς των αρματολικιών, στον δε Στασινό Παλαιολόγο της Άκοβας έδωσε τον τίτλο του Συνδίκου, κατατάσσοντας αυτόν σε περίωπη θέση, με μεγάλη κοινωνική και οικονομική αίγλη. Μερικά περαιτέρω στοιχεία, για τους απογόνους του Στασινού της Άκοβας, θα μας δοθεί η ευκαιρία να καταγράψουμε στην συνέχεια του παρόντος.

     1698 μ. Χ. Πρώτη σωζόμενη, μέχρι σήμερα, απογραφή των χωριών της Γορτυνίας και γενικότερα της Πελοποννήσου, από τους Ενετούς. Αναλυτικά στοιχεία της θα παραθέσουμε και θα δούμε στα κεφάλαια που θα ακολουθήσουν. Στην πρώτη αυτή επίσημη απογραφή καταγράφεται και το χωριό μας σαν Caliani.

     Θ. ΕΝΕΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ (1699 μ. Χ. – 1715 μ. Χ.)


     1699 μ. Χ. Ο Σουλτάνος παραχωρεί και επισήμως με την συνθήκη του Κάρλοβιτς την Πελοπόννησο στους Ενετούς. Πρέπει να σημειωθεί ότι την εποχή αυτή ο πληθυσμός της Πελοποννήσου ανέρχεται περίπου στις 190 χιλιάδες. Μετά δύο χρόνια σε καινούργια απογραφή, γενομένη πάλι υπό των Ενετών, ευρέθη με πληθυσμό περί τις 260 χιλιάδες. Η μεγάλη αυτή αύξηση του πληθυσμού προήλθε από μεταναστεύσεις κατοίκων από διάφορα άλλα μέρη της Ελλάδας, κυρίως από Στερεολλαδίτες και Νησιώτες. Περισσότερα και για το θέμα αυτό θα μας δοθεί η ευκαιρία να αναφέρουμε στα κεφάλαια που θα ακολουθήσουν.

     Ι. ΔΕΥΤΕΡΗ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΕΠΟΧΗ (1715 μ. Χ – 1821 μ. Χ.)

                
     1715 μ. Χ. Ο Σουλτάνος Αχμέτ ο Γ' στέλνει τον Μέγα αυτού Βεζύρην Αλή Κουμουρτζή και καταλαμβάνει εκ νέου την Πελοπόννησο. Οι Ενετοί κλείνονται στα κάστρα τους. Οι Έλληνες, δια των τριών αρχηγών τους, δηλώνουν υποταγή στον νέο κατακτητή. Η μοναδική αντίσταση που παρατηρήθηκε, στην νέα Τουρκική επέλαση, ήταν αυτή του Μπότσικα γιου του Δήμου Κολοκοτρώνη ο οποίος με 200 παλικάρια αντιτάχθηκε στην λαίλαπα των Τούρκων, η οποία δέον να σημειωθεί υποστηριζόταν και από μισθοφόρους Έλληνες της Στερεάς Ελλάδας.

     1718 μ. Χ. Νέα συνθήκη του Πασάροβιτς, με την οποία επισφραγίστηκε και επίσημα η επανάκτηση της Πελοποννήσου από τους Τούρκους.

     1756 μ. Χ Φοβερή επιδημία πανώλης αποδεκατίζει πάνω από τους μισούς κατοίκους της Πελοποννήσου, διαρκούσα επί πενταετίας.

     1770 μ. Χ. Ατυχής επανάστασης αρχομένης από την Μάνη, συγκροτούντων των Ρώσων υπό Θ. Ορλόφ της Μ. Αικατερίνης. Αυτό έγινε η αφορμή να σταλεί στην Πελοπόννησο περί τους 60.000 Δουλτσινιώτες Αλβανούς και Τούρκους οι οποίοι κατέστησαν την Πελοπόννησο ένα απέραντο νεκροταφείο. Οι Αλβανοί αφού δεν εύρισκαν να αρπάξουν κάτι άλλο από τους Έλληνες εστράφησαν κατά των Τούρκων, και παραμένουν μέχρι του έτους 1779.

     1779 μ. Χ. Ο Σουλτάνος στέλνει τον ναύαρχο Γαζή Χασάν Τζεαερλή και περί τους 7.000 στρατιώτες προς εκδίωξη των Αλβανών από την Πελοπόννησο. Αυτός με την βοήθεια των ντόπιων Ελληνικών δυνάμεων και περισσότερο με την βοήθεια του Κόλια του Πλαπούτα και του Κων/νου Κολοκοτρώνη κατακρεουργούν τους Αλβανούς στην Τρίπολη και στα στενά των Αροανείων και Ώλενας. Παρ' όλη την μέγιστη προσφορά των Ελλήνων αρματολών οι Τούρκοι επανερχόμενοι τον επόμενο χρόνο πολιορκούν και εξοντώνουν τον Κων/νο Κολοκοτρώνη, πατέρα του μετέπειτα γίγαντα της Ελληνικής Επανάστασης, Θεοδώρου.

    1786 μ. Χ. Μεταφορά της πρωτεύουσας της Πελοποννήσου από το Ναύπλιο στην Τρίπολη υπό του Τούρκου Αλημπέη. Μετά τις Αλβανικές θηριωδίες και το νέο κύμα πανώλης που ενέσκηψε στην Πελοπόννησο επί πενταετίας ο πληθυσμός της αριθμεί περί τις 100 χιλιάδες.

    1803 μ. Χ. Πτώση και καταστροφή του Σουλίου από τον Αλή Πασά.

    1806 μ. Χ. Λόγω της υπέρμετρης αύξησης της δύναμης των Κλεφτών και Αρματολών της Πελοποννήσου και κατά διαταγή του Πασά έρχεται στην Πελοπόννησο ο Κεχαγιάς με μεγάλη στρατιωτική δύναμη, έχουσα σκοπό την απανταχού εξόντωση τους. Ακολουθούν νέες καταστροφές και ανηλεή εξόντωση της Γορτυνίας ως μεγάλης εστίας της Ελληνικής δύναμης. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης με επτά μόνον από τους διασωθέντες συγγενείς του, καταφεύγει στην Ζάκυνθο.

    1807 μ. Χ. Νέος διοικητής της Πελοποννήσου ο Βελής γιος του Αλή Πασά της Ηπείρου. Αυτός στρέφεται κατά των δύο εστιών Τουρκαλβανών εχόντων ισχυρή δύναμη, ήτοι των Μπαρδουνιωτών και των Λαλαίων. Ο τουρκαλβανός Αλή Φαρμάκης φίλος του Θ. Κολοκοτρώνη και εχθρός των Δεληγιαναίων ζητεί την βοήθεια του Θεόδωρου. Αυτός ερχόμενος από την Ζάκυνθο μετά του ανιψιού του Νικηταρά και με 17 μόνο παλικάρια κλείνονται στον πύργο του Αλή Φαρμάκη στο χωριό Μοναστηράκι. Μετά από πολυήμερη πολιορκία και ισχυρή πίεση ο Αλή Φαρμάκης συνθηκολογεί με τον όρο την ασφαλή επιστροφή του Θεόδωρου στην Ζάκυνθο.

     Κ. ΝΕΩΤΕΡΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΟΧΗ (1821 μ. Χ. – ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ)


     1821 μ. Χ. Μετά από τον μεγάλο προπαρασκευαστικό αγώνα της Φιλικής Εταιρείας, συγκροτούντων και διαφόρων άλλων συγκυριών ξεκινάει ο μεγάλος Εθνικοαπελευθερωτικός Αγώνας. Σύσταση των δύο πρώτων Ελληνικών στρατοπέδων παρά τον Λάδωνα. Το πρώτο στο χωριό Μπέτσι (σήμερα Αγιονέριον), και το δεύτερο στον Μαυρόκαμπο (τοπωνύμιο σήμερα του Καλλιανίου) και γενικότερα στην περιοχή του υπάρχοντος τότε χωριού Κόκλα (τοπωνύμιο και αυτό σήμερα του χωριού). Περισσότερα όμως και για το σημαντικό αυτό γεγονός θα αναφέρουμε στο οικείο κεφάλαιο που θα ακολουθήσει. Τα πρώτα πολεμικά γεγονότα και μέτωπα μαχών έλαβαν χώρα περί το Λύκαιο και τον διασκορπισμό των Ελληνικών δυνάμεων στην Καρύταινα. Μετά από αυτά ακολουθεί η πολιορκία της Τρίπολης. Παράλληλα η νικηφόρα μάχη κατά των Τουρκαλβανών Λαλαίων το Μάιο του 1821. Ακολουθούν οι νικηφόρες μάχες των Ελληνικών δυνάμεων που σημειώνονται στο Βαλτέτσι, στα Δολιανά και στην μάχη της Γράνας. Ακολουθεί η πτώση της Τρίπολης τον Σεπτέμβριο του 1821 και η πτώση του κάστρου του Ναυπλίου τον Ιανουάριο του 1822. Ακολουθεί η ατυχής μάχη του Πέτα, παρά την Άρτα, τον Ιούνιο του 1822 και η καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη στα Δερβενάκια τον Ιούλιο του 1822. Οι προσωπικές φιλοδοξίες και οι διαμάχες μεταξύ των αρχηγών της πολιορκίας, και γενικότερα όλης της Πελοποννήσου, αφήνει την Πάτρα ακόμα στην Τουρκική κυριαρχία.

     1823 μ. Χ. Οι διαμάχες μεταξύ στρατιωτικών και πολιτικών, για το έλεγχο της εξουσίας, δημιουργούν έντονες εσωτερικές εμφύλιες διενέξεις. Μία εκ τούτων εκδηλώνεται με την ένοπλη αναμέτρηση των δυνάμεων του Πλαπούτα και του Δεληγιάννη. Η τοποθεσία της αναμέτρησης αυτής, τοποθετείται στο Καλλιάνι και στα πλησιόχωρα με αυτό χωριά. Οι ακόμα όμως αυξανόμενες και εντονότερες διαμάχες δημιουργούν τον εμφύλιο του 1824. Σε μερικά στοιχεία και από το γεγονός αυτό, θα μας δοθεί η ευκαιρία να αναφερθούμε στα κεφάλαια που θα ακολουθήσουν. Αποκορύφωση των εσωτερικών αυτών διενέξεων ήταν η φυλάκιση του Κολοκοτρώνη στην Ύδρα περί τα τέλη του 1824.

     1825 μ. Χ. Ο θετός γιος του πασά της Αιγύπτου Μωχάμετ Άλυ, Ιμπραήμ, αποβιβάζεται στην Μεθώνη. Η κυβέρνηση Κουντουριώτη αποφασίζει την αποφυλάκιση του Κολοκοτρώνη και των άλλων εγκλείστων οπλαρχηγών. Ακολουθεί η μάχη στο Μανιάκι με πρωταγωνιστή τον Παπαφλέσσα. Τα «περάσματα» των ορδών του Ιμπραήμ από το χωριό μας ή την ευρύτερη περιοχή του, θα μας δοθεί η ευκαιρία να περιγράψουμε λεπτομερέστερα στα κεφάλαια που θα ακολουθήσουν.

     1827 μ. Χ.  Η προηγηθείσα πτώση του Μεσολογγίου και η τρόπον τινά κυριαρχία των στρατευμάτων του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο είχε φέρει την επανάσταση σε δύσκολη θέση. Η διαφωνία της Τουρκικής πλευράς για ειρήνευση με τους όρους των Μεγάλων δυνάμεων (Αγγλίας - Γαλλίας - Ρωσίας) είχε σαν αποτέλεσμα την καταστροφή του Τουρκικού στόλου στην Ναυμαχία του Ναβαρίνου. Παράλληλα αναλαμβάνει την διακυβέρνηση της νεοσύστατης Ελλάδας, μη έχουσας ούτε σύνορα ούτε και τακτικό στρατό, ο πρώτος κυβερνήτης της, ο Κερκυραίος Ιωάννης Καποδίστριας πρώην υπουργός εξωτερικών της Ρωσίας. Αυτός καταφέρνει με έμπειρους πολιτικούς σχεδιασμούς και διπλωματία να πετύχει την ανεξαρτησία της Ελλάδας το 1830, και οριοθετεί τα σύνορα στην γραμμή Άρτας - Βόλου το 1831.

     1831 μ. Χ. Η δολοφονία του Καποδίστρια πυροδοτεί νέες διενέξεις μεταξύ των πολιτικών. Ακολουθεί μια νέα εποχή αναρχίας και οι εμφύλιες συγκρούσεις παίρνουν μεγάλες διαστάσεις.

     1833 μ. Χ. Νέος κυβερνήτης της Ελλάδας ο Όθωνας. Νέα πρωτεύουσα του κράτους η Αθήνα.

     1843 μ. Χ. Ο συνταγματάρχης Καλλέργης μαζί με τον Μακρυγιάννη κυκλώνουν το παλάτι και ζητάνε από τον βασιλιά σύνταγμα. Παρ’ όλα αυτά δεν αλλάζει ουσιαστικά η απολυταρχική διακυβέρνηση του Όθωνα.

     1862 μ. Χ. Αποχώρηση του Όθωνα μετά από συνεχείς παρεμβάσεις των πολιτικών και στρατιωτικών. Νέα εποχή αναρχίας και πολιτικών παθών.

     1863 μ. Χ. Ο εκ Δανίας Γεώργιος ο Γλιξμπουργκ Α’ γίνεται βασιλιάς της Ελλάδας. Η Αγγλία ως δώρο προς τον νέο βασιλιά παραχωρεί τα Επτάνησα τα οποία προσαρτώνται στην Ελλάδα.

     1866 μ. Χ. Ατυχής επανάστασης των Κρητών στην Μεγαλόνησο. Κατόπιν πιέσεων των Μεγάλων δυνάμεων η Ελλάδα διακόπτει την υλική και ηθική βοήθεια προς τους επαναστατημένους Κρήτες, δηλώνοντας ουδέτερη σχέση.

     1881 μ. Χ. Έπειτα από το συνέδριο του Βερολίνου το 1878 γίνεται η προσάρτηση των εδαφών της Θεσσαλίας και ενός μέρους της Ηπείρου (περιοχή της Άρτας) με την υπόλοιπη Ελλάδα.

     1897 μ. Χ. Νέα Ελληνοτουρκική διένεξη. Οι Τούρκοι εισβάλουν στην Θεσσαλία. Με επέμβαση των Μεγάλων δυνάμεων υπογράφεται σύμφωνο ειρήνευσης και υποχρεώνεται η Ελλάδα σε τεράστια πολεμική αποζημίωση.

     1908 μ. Χ. Μετά από νέα επανάσταση των Κρητών επέρχεται η πολυπόθητη ένωση της με την Ελλάδα.

     1912 μ. Χ. Μετά από δύο αποτυχημένες επαναστάσεις, οι Ελληνικές δυνάμεις μετά τους νικηφόρους Βαλκανικούς πολέμους καταφέρνουν να προσαρτήσουν τα εδάφη της Μακεδονίας, ένα μεγάλο μέρος της Ηπείρου και μερικών νησιών του Αιγαίου με την Ελλάδα. Τότε δημιουργείται και το Αλβανικό κράτος.

     1914 μ. Χ. Πρώτος παγκόσμιος πόλεμος.

     1918 μ. Χ. Η Ελλάδα ανακτά την Θράκη και μερικά εδάφη στην Μικρά Ασία.

     1919 μ. Χ. Επέλαση του Ελληνικού στρατού στα ενδότερα της Μικράς Ασίας. Φθάνοντας ο στρατός κοντά στην Άγκυρα ο Βενιζέλος χάνει τις εκλογές. Το γεγονός της επιστροφής του βασιλιά Κων/νου του Α’ δυσαρεστεί τους Ιταλούς και Γάλλους οι οποίοι εφοδιάζουν πλέον τους Τούρκους. Αποτέλεσμα η καταστροφή των Ελληνικών στρατιωτικών τμημάτων που είχαν λάβει μέρος στην εκστρατεία αυτή, και γενικότερα του Ελληνικού στοιχείου από τα παράλια της Μικράς Ασίας.

     1923 μ. Χ. Συνθήκη της Λοζάννης. Νέα οριοθέτηση των συνόρων η οποία ισχύει μέχρι και σήμερα.

     1939 μ. Χ. Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος.

     1940 μ. Χ. Μετά τον προηγηθέντα άνανδρο τορπιλισμό του αντιτορπιλικού «Έλλη», Ιταλικά στρατεύματα εισβάλουν στα ελληνικά εδάφη της Ηπείρου. Τα Ιταλικά στρατεύματα αποκρούσθηκαν μέχρι τα ενδότερα της Αλβανίας. Επελθόντες όμως οι Γερμανοί, με την τελειότερη πολεμική μηχανή πού είχε ποτέ στρατός, μέχρι εκείνη την εποχή, καταφέρνουν και καταλαμβάνουν την πρωτεύουσα της Ελλάδας το 1941.

     1944 μ. Χ. Με την συμβολή της Εθνικής Αντίστασης και των παγκοσμίων συγκυριών και γνωστών γεγονότων απελευθερώνεται η Ελλάδα από της δυνάμεις του άξονα.

     1947 μ. Χ. Η Ελλάδα καταφέρνει την προσάρτηση των Δωδεκανήσων, τα οποία μέχρι τότε παρέμεναν στην Ιταλική κατοχή. Η Ελλάδα ολοκληρώνει τα σύνορα της τα οποία παραμένουν στην ανωτέρω μορφή μέχρι και σήμερα.

     1981 μ.Χ. Η Ελλάδα καταφέρνει και γίνεται πλήρες μέλος ενός μεγαλύτερου Οικονομικό-πολιτικού συστήματος που ακούει στο όνομα Ευρωπαϊκή Ένωση.

     2002 μ.Χ. Καινούργιο νόμισμα της Ελλάδας γίνεται το Ευρώ.

     3. ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ


     Καταγράψαμε γρήγορα και συνοπτικά, διάφορα σπουδαία Ιστορικά γεγονότα, σε διάστημα για περίπου 3.500 χρόνια.   
     Περιγράψαμε περισσότερο αναλυτικά μερικά γεγονότα είτε λόγω της σπουδαιότητας του θέματος που περιείχαν, είτε λόγω του ότι, το γεγονότος που συνέβαινε, λάμβανε χώρα πλησίον του Καλλιανίου. Δώσαμε κάποια σχετική έμφαση σε  γεγονότα που αφορούσαν περισσότερο την περιοχή της Γορτυνίας και γενικά την κοινωνική και πολιτική διαμόρφωση της περιοχής μας μέχρι σήμερα.
     Η μικρή αυτή περιοχή, της Πελοποννήσου, της οποίας η γεωγραφική θέση είναι στο σταυροδρόμι ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, Βορρά και Νότου. Εκεί που συναντήθηκαν διάφοροι λαοί με διαφορετικό πολιτισμό, και διαφορετικές αντιλήψεις.
    Η περιοχή μας γνώρισε επιδρομές, λεηλασίες, καταστροφές, σφαγές, αναμφίβολα διάφορους εποικισμούς, σκλαβιά, και ξενικές κατοχές από διάφορους κατακτητές. Παρ’ όλα αυτά ο Ελληνισμός, μέσα από όλες αυτές τις περιπέτειες, μπόρεσε να κρατήσει αναλλοίωτη την εθνική του ταυτότητα, την συνείδησή του, την γλώσσα του, τα ήθη και τα έθιμά του.  Κατά καιρούς απορρόφησε τους διάφορους εποίκους είτε ειρηνικά ερχόμενοι, σαν φίλοι, είτε  σαν εχθροί, με την κλαγγή των όπλων. Ήταν και είναι, ένα από τα πλεονεκτήματα της Ελληνικής φύσης.
     Το ανωτέρω υλικό που καταγράψαμε εδώ έχει ληφθεί και ταξινομηθεί χρονολογικά από πολλές πηγές. Κυριότερες από αυτές είναι:
α) Ιστορία Γορτυνίας. Από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι των καθ’ ημάς. Τάκη Κανδηλώρου.
β) Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Κων/νου Παπαρρηγόπουλου.
γ) Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Δημητρίου Ρούσσου.
δ) Ιστορία της Γορτυνίας. Γιάννη Κουτσούκου.
     Για την καταγραφή του κεφαλαίου αυτού επίσης χρησιμοποιήσαμε και διάφορες άλλες πηγές για τις οποίες περισσότερα μπορεί να πληροφορηθεί ο αναγνώστης, στο τέλος του παρόντος, στο κεφάλαιο «ΕΠΙΛΟΓΟΣ –ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ» , που θα ακολουθήσει.
     Σίγουρα κάποια από αυτά τα ιστορικά συμβάντα θα αναλύσουμε εκτενέστερα στα κεφάλαια που ακολουθούν. Ας δούμε μερικά.



0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου